Γνωρίζοντας ότι η επιτυχία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι και συνάρτηση του χρόνου που του έχουν αφιερώσει οι γονείς του στη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, έχοντας κάνει πράξη την ιδέα ότι τα μέλη μιας οικογένειας μπορούν να δημιουργήσουν έναν ολόκληρο κόσμο ομορφιάς και ασπαζόμενος τη νέα αντίληψη στον τομέα της εκπαίδευσης που πρεσβεύει την ανάγκη συντήρησης της δημιουργικότητας έναντι της στείρας γνώσης, έχω δημιουργήσει ένα σύνολο 30 έως σήμερα (Μάρτιος 2017) παιδικών και εφηβικών βιβλίων με βασικούς άξονες τα παραπάνω και κύρια χαρακτηριστικά την αντισυμβατικότητα, την επινοητικότητα, την ανατροπή και το χιούμορ. Τα περισσότερα από αυτά είναι έτοιμα σε ψηφιακή μορφή.

Πρωταγωνιστές στα περισσότερα από τα παιδικά και εφηβικά βιβλία μου είναι τα μέλη μιας τετραμελούς οικογένειας.

Ο μικρός γιος είναι γύρω στα έξι και, πριν ακόμα μάθει να διαβάζει, νιώθει την ανάγκη να γράψει τα απομνημονεύματά του σε δύο μέχρι σήμερα  βιβλία με τον τίτλο «δεν είμαι μικρός!». Με ασύντακτο, αυτόματο τρόπο, χωρίς παραγράφους, τελείες και κεφαλαία γράμματα, όπως ακριβώς μιλάει με τους οικείους του, θέλει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του τους φόβους του, τις αγωνίες του, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του και τις προσδοκίες του… που ούτε καν ξέρει τι στο καλό πάλι είναι αυτές.
Ο μεγάλος γιος είναι γύρω στα δέκα και έχει γράψει κι αυτός ένα βιβλίο με οκτώ ιστορίες και με τίτλο «Εγώ ο μεγάλος». Μιλάει για τον πατέρα τους που, εκτός των άλλων, είναι ερασιτέχνης ηθοποιός που παίζει ταυτόχρονα σε τέσσερα θεατρικά έργα διασκευασμένα για παιδιά από τον ίδιο (Σαίξπηρ, Μπέκετ, Ίψεν, Σάλιντζερ), για το πώς έγραψαν με τον πατέρα του ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με θέμα την κλοπή ενός γυναικείου αρχαϊκού αγάλματος από το μουσείο της Ακρόπολης (το οποίο έχει κυκλοφορήσει σε αυτοτελές βιβλίο με τον τίτλο «Ποιος έκλεψε την 674;», για το πόσο τυραννικό είναι να βρίσκει κάθε μέρα μια πρωτότυπη ιστορία να πει στον αδελφό του πριν αυτός ν’ αποφασίσει να κοιμηθεί, για ένα του όνειρο με πίνακες ζωγραφικής και τέσσερις άλλες ιστορίες γι” αυτά που κάνουν με τον μικρό του αδελφό και τον πατέρα τους.

Τα δύο παιδιά πρωταγωνιστούν σε μια σειρά δύο προς το παρόν βιβλίων με τίτλο «Κοιμήσου επιτέλους» που περιλαμβάνουν τις ιστορίες που εφευρίσκει ο μεγάλος για τον μικρό αδελφό του στις οποίες, μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για γνωστούς ήρωες της παιδικής λογοτεχνίας και φιλμογραφίας, όπως η Πίπη Φακιδομύτη, ο Μικρός Πρίγκιπας και ο Αλαντίν, καλλιτέχνες που τον έχουν εντυπωσιάσει, όπως ο Βαν Γκογκ, και ήρωες από θεατρικές παραστάσεις που έχει παρακολουθήσει, όπως η Τρικυμία του Σαίξπηρ. Παρακινεί τον μικρό να συμμετέχει στις ιστορίες με τα αγαπημένα του παιχνίδια λέγκο και πλέιμομπιλ, τον φοβίζει με ιστορίες μαθητευόμενων μάγων που κάνουν λάθη ενώ στην ιστορία «Δύο βασιλιάδες που είχαν μαλώσει» χρησιμοποιεί για ήρωες τα πιόνια του σκακιού που τόσο πολύ αρέσει στον μικρό ο οποίος, εξάλλου τους κερδίζει όλους στην οικογένεια.

Μαζί με τον πατέρα τους οι δύο γιοι είναι οι πρωταγωνιστές τεσσάρων σειρών βιβλίων.

1) Η πρώτη σειρά με γενικό τίτλο «Έχει κανείς καμιά ιδέα;» αποτελείται από τρία μέχρι σήμερα βιβλία.

Στις έντεκα ιστορίες του «Οι Άπαιχτοι», οι ήρωες χρησιμοποιούν τα πιο θανατηφόρα όπλα τους, που είναι η δημιουργικότητα, η φαντασία και το χιούμορ, στον πόλεμο κατά της Ανίας που ξέρει να μεταμορφώνεται σε χίλια-δυο πράγματα. Γίνεται λόγος, μεταξύ άλλων, για το πώς ένας ολόκληρος θησαυρός μπορεί να χωρέσει σε μια κατάψυξη, για το τι μπορεί να κάνει κάποιος με αυτά που οι άλλοι πετούν στα σκουπίδια, για το πώς να περάσεις μια ολόκληρη Κυριακή σε μια σκηνή στον κήπο, για το ποιά πουλιά δίνουν τα πούπουλά τους  στα μαξιλάρια που κοιμούνται και για το πώς να πλύνεις το αυτοκίνητό σου με γλώσσες δράκου…

Στο «Οι ακάλυπτοι» οι ήρωες ανταλλάσουν μεταξύ τους επιταγές που τους δεσμεύουν να κάνουν αυτό που περιγράφουν, όπως για παράδειγμα μια επιταγή του πατέρα που έχει στην κατοχή του ο μικρός που λέει: «Υποχρεούμαι να παίξω με τον κάτοχο αυτής της επιταγής οποιοδήποτε χαζό (κατά τη γνώμη μου, που δεν τον ενδιαφέρει, βέβαια) παιχνίδι μού ζητηθεί, όποτε και αν μου ζητηθεί και, το τονίζω, για όση ώρα μου ζητηθεί». Ο μεγάλος έχει στα χέρια του μια άλλη επιταγή του πατέρα του που λέει: «Αναλαμβάνω την υποχρέωση να αφήσω στην ησυχία του το γιο μου για τρεις συνεχόμενες μέρες, χωρίς να τον ζαλίσω με κάποια από εκείνες τις χαζές ιδέες που μου κατεβαίνουν για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών, όπως…». Επιταγές, όμως, έχει στα χέρια του και ο μπαμπάς, όπως αυτή που έχουν συνυπογράψει οι δύο γιοι του: «Όποιος έχει στα χέρια του αυτή την επιταγή έχει την άδεια να βγει από το σπίτι μας για θέατρο ή κινηματογράφο ή εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής και, μετά, δείπνο με φίλους για μπλα μπλα μπλα γύρω από την τέχνη ή… τίποτε άλλο. Αυτά.»

Στο «Κρατάς μυστικό;» παιδιά γράφουν μυστικά τους (του τύπου: «Τελικά δεν ήμουν ρομπότ και κάηκα όταν έπιασα τη φλόγα του κεριού», «Είπα στη αδελφή μου ότι την αγαπάω λιγότερο από τον σκύλο μας», «Έβαλα ταλκ στο γάλα της γάτας για να μάθει να γρατζουνάει») και τα στέλνουν στον πατέρα των ηρώων ανώνυμα και ανέξοδα σε ειδικά προτυπωμένες κάρτες. Ο παραλήπτης όμως είναι αθεράπευτα ζαβολιάρης και στήνει μια ολόκληρη πλεκτάνη στους γιους του την οποία ανακαλύπτουν αυτοί και τον υποβάλουν σε μία σκληρή ανάκριση με τρομερά βασανιστήρια… Όπως αποδεικνύεται όμως αργότερα, είχαν κάνει κι αυτοί τη ζαβολιά τους η οποία ήταν μάλλον μεγαλύτερη από τη δική του. Στο τελευταίο κεφάλαιο ο μπαμπάς κανονίζει μια μέρα να μην πάνε τα παιδιά σχολείο για να πάνε στο σχολείο όπου διδάσκει ένας φίλος του. Εκεί ο μπαμπάς σκοπεύει να μιλήσει για την ανάγκη που έχουν τα παιδιά να βρουν κάποιον να εκμυστηρευτούν τα μυστικά τους… Και ως πρακτική εξάσκηση, προτείνει στα παιδιά να γράψουν ανώνυμα σε ένα χαρτί ένα μυστικό τους που δεν θα τολμούσαν να πουν σε κανένα και να του τα δώσουν να τα διαβάσει…

2) Η δεύτερη σειρά βιβλίων με τίτλο «Η κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων», η οποία έχει ως θέμα την ανακάλυψη πρωτότυπων ιδεών για την ενθάρρυνση της δημιουργικότητας στα παιδιά και τους εφήβους, αποτελείται μέχρι στιγμής από τέσσερα βιβλία.

Στο «Οι ιππότες της αναποδογυρισμένης ετικέτας» οι ήρωες ανακαλύπτουν έναν ολόκληρο κόσμο ομορφιάς στην πίσω όψη από τις ετικέτες των ρούχων τους και ο καθένας τους δημιουργεί τη δική του συλλογή: με ζώα, δράκους και άλλα φοβιστικά πράγματα ο μικρός, με παράθυρα με θέα παραλίες, ουρανοξύστες, σύννεφα, αστέρια, αερόστατα, χαμόγελα και λουλούδια ο μεγάλος και με σκάλες, δένδρα, φαντάσματα του μπαμπά του Άμλετ , την απλωμένη μπουγάδα μιας νεράιδας, εφιάλτες και σελίδες βιβλίων γραμμένων σε αρχαίες νεκρές γλώσσες ο πατέρας.

Στο πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου ο πατέρας, με ακούσιο συμπαραστάτη έναν φίλο του γκαλερίστα, επιχειρεί να παρουσιάσει μια ιστορία της σύγχρονης τέχνης μέσα από τις αναποδογυρισμένες ετικέτες των συλλογών τους, που υποτίθεται ότι ήταν έργα τέχνης του παππού του ο οποίος είχε μεταναστεύσει από τη Γερμανία στην Αμερική. Και σαν να μη του έφταναν όλα αυτά του ζαβολιάρη πατέρα, οργανώνει μια διάλεξη στο σχολείο τους για να μιλήσει και σε άλλα παιδιά για την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων. Αφού βέβαια τους πει πρώτα τα άπειρα ψέματα και τα ταλαιπωρήσει για να βρουν τι είναι όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που τους προβάλλει στον τοίχο της αίθουσας εκδηλώσεων πριν να τους αποκαλύψει την αλήθεια.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, που θεωρώ ως ένα από τα πιο εμπορικά μου, έχει εκδοθεί και σε αγγλικά.

Στο «Οι χρωμοπαγιδευτές» η ομορφιά πήγε και κρύφτηκε αυτή τη φορά σε εκείνα τα χαρτάκια που βάζουμε στο πλυντήριο για να παγιδεύουν τα χρώματα που φεύγουν από τα σκούρα ρούχα για να επιτεθούν στα ανοιχτόχρωμα και να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους… Δεν τους φτάνουν όμως οι δικές τους και δανείζουν αχρησιμοποίητες χρωμοπαγίδες και σε διάφορους γνωστούς τους για να τις πάρουν πίσω και να φτιάξουν απίστευτες ιστορίες για το τι μπορεί να είναι αυτά τα πολύχρωμα αδιάβροχα μακρόστενα χαρτάκια. Πάνε και σε ένα πλυντήριο για το κοινό και μαζεύουν χρωμοπαγίδες από τους πελάτες του. Με τις καλύτερες χρωμοπαγίδες της συλλογής τους διοργανώνουν και μια έκθεση στην γκαλερί ενός φίλου του μπαμπά. Βρέθηκαν συλλέκτες που τις αγόρασαν και μάλιστα ακριβά, στη δημοπρασία που έγινε μετά το τέλος της έκθεσης. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν τα διέθεσαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Στο «Μου δανείζεις τις βρόμικες κάλτσες σου;» το κυνήγι της κρυμμένης ομορφιάς συνεχίζεται με τα σχέδια που ανακαλύπτουν στην πίσω όψη από τις παιδικές τους κάλτσες. Ο μικρός έχει στην κατοχή του μια μεγάλη συλλογή από καλτσοσχέδια με καρχαρίες, τίγρεις, γατάκια, δράκους, ιπποποταμάκια, σπάιντερμαν, πόκεμον, ένα ποντίκι που τρώει παγωτό… Ο μεγάλος συλλέγει εικόνες από αναποδογυρισμένες κάλτσες με χαρταετούς μοναχοπαίδια και δίδυμους χαρταετούς, λουλουδογραφίες, εξωγήινους και μισές βάρκες… Ο μπαμπάς δείχνει εικόνες από τις κάλτσες της δικής του συλλογής, που έχει τυπώσει σε καμβά, σε έναν φίλο του που έχει γκαλερί. Του λέει ότι είναι έργα ενός ιδιόρρυθμου αλλά σπουδαίου ζωγράφου που έχει αναθέσει σε αυτόν να του οργανώσει μια έκθεση αλλά ο ίδιος προτιμά να μείνει ανώνυμος. Ωστόσο, ο μπαμπάς έχει κι άλλον ένα φίλο που είναι καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και του κανονίζει να μιλήσει, παρουσία των δύο παιδιών του, στους πρωτοετείς φοιτητές για την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων δείχνοντάς τους διαφάνειες από κάλτσες ως αφηρημένα έργα διάσημων συναδέλφων τους ζωγράφων.

Στο «Μην το πετάξεις το κουτί!» αυτοί που τώρα κρύβουν πολύ καλά την ομορφιά για να μην τη βρίσκουν τα παιδιά είναι οι τυπογράφοι. Οι ήρωες όμως του βιβλίου ανακαλύπτουν στις αθέατες καλυμμένες πλευρές των συσκευασιών τα σήματα σύμπτωσης των χρωμάτων (calibration marks), που χρησιμοποιούν οι κατάσκοποι που δρουν σε μία χώρα με ολοκληρωτικό καθεστώς (στην ιστορία του πατέρα για την προέλευση αυτών των πολύχρωμων σχεδίων στον μικρό γιο) ή μια παρέα ιδιόμορφων ζωγράφων που έχει βρει αυτόν τον τρόπο για να επικοινωνούν μυστικά τα μέλη της (στην ιστορία για τον μεγάλο γιο), μέχρι να αποκαλυφθούν τα ψέματα του δαιμόνιου πατέρα και να αρχίσουν να εμπλουτίζουν τις προσωπικές τους συλλογές ψαχουλεύοντας σε κάθε είδους χάρτινη συσκευασία που πέφτει στα χέρια τους.

3) Η τρίτη σειρά με γενικό τίτλο «Κατά της Απληστίας» αποτελείται από πέντε βιβλία.

Στο «Mια άσχημη γριά ξεδοντιάρα μάγισσα, η Απληστία» ο πατέρας δέχεται την πρόσκληση του παλιού του καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Παρίσι να μιλήσει στους φοιτητές του για τις δικές του, κάπως περίεργες είναι αλήθεια, έρευνες κατά της Απληστίας που είχε κάνει με τον καθηγητή τότε που σπούδαζε εκεί. Ευκαιρία λοιπόν για τους τρεις τους να περάσουν δύο ώρες στο αεροδρόμιο χωρίς να αγοράσουν εντελώς τελείως τίποτα, όπως είχαν συμφωνήσει. Και ευκαιρία για τον πατέρα, τις δύο ώρες που οι δύο ήρωες θα είναι δεμένοι (με δική του ζαβολιά) με τη ζώνη ασφαλείας να τους μιλήσει για την παγκοσμιοποίηση και τη διαφήμιση, δύο από τις καλύτερες φίλες της Απληστίας, για την «προγραμματισμένη απαξίωση» των προϊόντων, για τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο κόσμο, για την αλόγιστη σπατάλη τροφής στον δυτικό κόσμο και για άλλα δυο-τρία πραγματάκια (δεν λες είκοσι καλύτερα….) πριν να φτάσουν στην πόλη του φωτός και των μακρουλών εκλέρ όπου και εκεί συνεχίζουν τις πλάκες τους.

Στο δεύτερο βιβλίο με τον προσωρινό τίτλο «Θέλεις να δεις μια ιδέα σου να γίνεται πραγματικότητα;» γίνεται λόγος, και πρακτική για τους ήρωες, η πολύ επίκαιρη στις μέρες μας χρηματοδότηση από το κοινό (crowd funding), ως μέτρο εδώ κατά της Απληστίας με την έννοια ότι όσο πιο πολύ ασχολούνται τα παιδιά με δημιουργικές ιδέες (και με τα κοινά), τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουν να γίνουν άπληστα στην κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών παντός τύπου. Από τις προτάσεις τους για αυτού του είδους την ηλεκτρονική συγχρηματοδότηση, οι περισσότερες συγκέντρωσαν το ζητούμενο ποσό και οι ήρωες καλούνται, με τη βοήθεια των συνδημοτών τους, να εκδώσουν έναν χάρτη με την ακριβή θέση όλων των καρποφόρων δένδρων του Δήμου τους, να εμπλουτίσουν τη δημοτική βιβλιοθήκη με ηχητικά βιβλία για τους τυφλούς και για όσους βαριούνται να διαβάζουν και να συγκεντρώσουν τα έργα τέχνης των γειτόνων τους για να τα εκθέσουν. Μία ιδέα τους όμως που αφορούσε την καταλογογράφηση των γκράφιτι στα όρια του Δήμου δεν βρήκε την απαραίτητη ανταπόκριση του κοινού ενώ δύο άλλες (που αποτελούν το θέμα των δύο βιβλίων που παρουσιάζονται στη συνέχεια) υπερκάλυψαν κατά πολύ το ποσό που χρειαζόταν για την  υλοποίησή τους.

Η μία από αυτές τις ιδέες αναπτύσσεται στο τρίτο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Έλα, σε ακούμε, τι ξέρεις να κάνεις καλύτερα;» στο οποίο κάνω γνωστή στα παιδιά την πολύ δημοφιλή πρακτική των ομιλιών τύπου TED conferences. Τα παιδιά των σχολείων του Δήμου των ηρώων υποβάλλουν γραπτώς στην εξεταστική επιτροπή που αποτελείται από τους ίδιους και τον πατέρα τους τις προτάσεις τους για το τι ξέρουν να κάνουν καλύτερα και θα ήθελαν να  παρουσιάσουν σε μία ημερίδα μπροστά σε κοινό. Η επιτροπή, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, προκρίνει προτάσεις παιδιών με θέματα όπως «Πώς γίνεται οι άλλοι να έχουν πάντα δίκιο», «Τι να κάνετε για να γυρίσει η μαμά στο σπίτι», «Πώς να φαίνεστε μεγαλύτεροι στα πάρτι», «Πού να κρύβετε τα πράγματά σας», «Πώς να μισήσετε τις διακοπές», «Είναι άδικο οι μεγάλοι να κλέβουν ιδέες από τα βιβλία των παιδιών» και «Ο αγαπημένος μου ζωγράφος με την κουκούλα» (για τον καλλιτέχνη των γκράφιτι Bansky).

Η δεύτερη ιδέα που γίνεται πραγματικότητα στο τέταρτο βιβλίο της σειράς με τον τίτλο «Οι Ρομπέν των παγωτών»  αφορά στην αλόγιστη σπατάλη στην αγορά τροφίμων που έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια τόνοι φαγητού να καταλήγουν στα σκουπίδια των πόλεων του δυτικού κόσμου. Γεγονός που δραστηριοποιεί τον πατέρα των ηρώων και τον ωθεί να φτιάξει μαζί με μερικούς φίλους του ένα σωματείο εθελοντών με σκοπό την περισυλλογή τροφίμων από αυτούς που τους περισσεύει, όπως εστιατόρια, ξενοδοχεία, φούρνοι και εταιρείες διοργάνωσης εκδηλώσεων, και τη διοχέτευσή τους σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, όπως οίκοι ευγηρίας, παιδικοί σταθμοί, σύλλογοι άπορων γονέων και οργανώσεις αστέγων. Το κεντρικό κεφάλαιο του βιβλίου περιγράφει τη μυθιστορηματική ολονύχτια περιπέτεια των τριών ηρώων καθώς φεύγουν από έναν γάμο στον οποίο είναι καλεσμένοι με γεμάτο το φορτηγάκι του σωματείου με τρόφιμα που είχαν περισσέψει και πάνε να συναντήσουν ένα άλλο μέλος του σωματείου που έχει μαζέψει τρόφιμα από πολυτελή ξενοδοχεία. Σκοπός τους είναι να ξεχωρίσουν από τα τρόφιμα που έχουν συλλέξει όσα είναι κατάλληλα για έναν παιδικό σταθμό, τα οποία θα παραδώσουν οι μεν, και για μια στέγη απόρων που θα επισκεφτεί ο δε.

Το πέμπτο βιβλίο της σειράς έχει τίτλο «Ο πιο γλυκός άνεργος μπαμπάς του κόσμου». Σε αυτό πρωταγωνιστεί μόνον ο μεγάλος αδελφός με τον πατέρα του ο οποίος χάνει τη δουλειά του. Μετά από μια μικρή περίοδο προσαρμογής και με τη βοήθεια και τον ενθουσιασμό του γιου του, που πολύ χαίρεται που θα τον έχει δίπλα του πολύ περισσότερο χρόνο, παίρνει την απόφαση αυτή του την ατυχία να τη μετατρέψει στην ευκαιρία που ανέκαθεν αναζητούσε να κάνει επιτέλους αυτά που πάντα επιθυμούσε… να γίνει μάγειρας! Μέχρι να γίνει αυτό, μαζί με τον γιο του κάνουν διάφορες μικροδουλειές για να ενισχύσουν το πενιχρό επίδομα ανεργίας, οι οποίες τους δίνουν τη δυνατότητα να γνωριστούν πολύ καλύτερα και να γνωρίσουν και όλους αυτούς τους έως τότε άγνωστους που ζούσαν στη διπλανή πόρτα. Βγάζουν βόλτα σκύλους, οργανώνουν ένα συνεργείο πλυσίματος αυτοκινήτων κατ’ οίκον, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά όσων φεύγουν για διακοπές και φροντίζουν τα ρολόγια του Δήμου να δείχνουν τη σωστή ώρα καθώς έχουν πείσει τους μαγαζάτορες που διαφημίζονται σε αυτά, από τους οποίους πληρώνονται, ότι η λάθος ώρα στο ρολόι θα ήταν δυσφήμιση για την επιχείρησή τους.

4) Η τέταρτη σειρά βιβλίων με τους ίδιους ήρωες χρησιμοποιεί το θέατρο ως όχημα έκφρασης και δημιουργικότητας. Και στα δύο βιβλία της σειράς «Σαν στο θέατρο» χρησιμοποιείται το ίδιο τέχνασμα: η μητέρα των παιδιών φεύγει έκτακτα από το σπίτι και ο ερασιτέχνης ηθοποιός πατέρας μην έχοντας πού να αφήσει τους δύο γιους, τους παίρνει μαζί του στο θέατρο όπου παίζει και αυτά παρακολουθούν το έργο από τα παρασκήνια συζητώντας και σχολιάζοντας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Στο «Εγώ θα τον λέω Γκοντό», που αποτελεί μια πρόταση γνωριμίας των νεαρών αναγνωστών με το έργο του Μπέκετ, o μικρός δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο μπαμπάς του θα πρέπει να πηγαίνει κάθε βράδυ στο θέατρο για να παίζει με τους φίλους του και δεν κάθεται στο σπίτι να παίζουν μαζί. Ο μεγάλος προσπαθεί να του εξηγήσει ότι το να είσαι ηθοποιός είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες. Όλοι μαζί περιμένουν τον κύριο Γκοντό, που αργεί απελπιστικά να έρθει να παίξει κι αυτός. Στο δεύτερο μέρος είναι σαν να ξαναβλέπουν το ίδιο έργο από την αρχή. Κι εκεί που κανένας δεν το περιμένει, το έργο τελειώνει. Και ο Γκοντό; Έστειλε ένα παιδί να πει στους ηθοποιούς ότι θα έρθει αύριο. Πάλι καλά που ο μπαμπάς, για να γιορτάσει τη γέννηση του ξαδέλφου των παιδιών (ο λόγος για την ξαφνική απουσία της μητέρας), κάλεσε μετά την παράσταση όλους τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη σε μια πιτσαρία. Στο τέλος όλοι παραξενεύτηκαν που ο κύριος Γκοντό τούς έστειλε μια τούρτα για να τους ζητήσει συγνώμη που δεν μπόρεσε να έρθει…

Στο «Το παιδί Χόλντεν», που αποτελεί μία απόπειρα θεατροποίησης του βιβλίου «Ο φύλακας στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, ο πατέρας υποδύεται έναν νέο 17 ετών που βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο μετά από μια νευρική κρίση την οποία είχε προκαλέσει η αποβολή του από το σχολείο. Τα παιδιά παρακολουθούν και σχολιάζουν τα δρώμενα. Άλλοτε συμπονούν και συμπάσχουν με τον ήρωα ενώ άλλοτε εξοργίζονται με τη συμπεριφορά του. Στο διάλειμμα, τα δυο παιδιά συναντούν στο μπαρ του θεάτρου τον σκηνοθέτη της παράστασης, φίλο του πατέρα τους, που προσπαθεί να τους εξηγήσει ορισμένα κρυμμένα μηνύματα του έργου και τους δίνει μερικές πληροφορίες για τον συγγραφέα του πρωτότυπου βιβλίου. Όσο απολαμβάνουν τα πατατάκια τους και τις πορτοκαλάδες τους, ο πατέρας των παιδιών, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη και τη συνενοχή του μεγάλου αδελφού, έχει στήσει μια πλάκα στον μικρό που του δίνει την ευκαιρία να αναρωτηθεί αθώα για τη θεατρική εμπειρία και τους ηθοποιούς. Μετά το τέλος της παράστασης, όλοι οι συντελεστές συναντιούνται γύρω από το τραπέζι ενός εστιατορίου όπου πέφτουν οι μάσκες.

Η προσπάθειά μου να φέρω σε επαφή το νεανικό αναγνωστικό κοινό με αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου από τον κόσμο των μεγάλων και με τους επιφανέστερους δημιουργούς του συνεχίζεται με μια άλλη σειρά με τίτλο «Το θέατρο όπως σας αρέσει», η οποία μέχρι στιγμής περιλαμβάνει τέσσερα βιβλία.

Στο «Μία τρικυμία που δεν μοιάζει με καμία!» έχω διασκευάσει την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ για παιδιά από 8 χρονών και την έχω εικονογραφήσει με φωτογραφίες με φιγούρες και σκηνικά από παιχνίδια της γνωστής μάρκας Playmobil από την οποία περιμένω την έγκρισή της για την έκδοση του βιβλίου. Θέλω με αυτόν τον τρόπο να υποδείξω στα παιδιά άλλον έναν τρόπο οικειοποίησης που προάγει τη δημιουργικότητά τους.

Στο «Τρωίλος και Χρυσηίδα αλλιώς», διασκευή κι αυτό ενός από τα λιγότερο γνωστά έργα του Σαίξπηρ, οι πρωταγωνιστές, αντί για αντίπαλοι στον Τρωικό πόλεμο, είναι έφηβοι παίκτες ποδοσφαίρου των ομάδων δύο γειτονικών πόλεων που καταλύουν σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο μαζί με τους γονείς τους μία μέρα πριν από τον τελικό μεταξύ τους. Εκτός από τον εφηβικό έρωτα και την απιστία, θίγονται θέματα όπως η αλαζονεία, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η συντροφικότητα και η θυσία για τον άλλο.

Στο «Οι ιστορίες του παππού Φάλσταφ στον μικρό Ουίλιαμ» έχω κάνει τον πιο συμπαθητικό ήρωα των έργων του Σαίξπηρ παππού του και τον έχω βάλει να του λέει, σαν να μιλούσε σε ένα παιδί, οκτώ ιστορίες τις οποίες, όταν μεγαλώσει ο μικρός Ουίλιαμ, θα μετατρέψει στα πιο γνωστά του θεατρικά έργα.

Κάτι παρόμοιο έχω κάνει και με τον Μολιέρο στο «Μολιέρος, το κατά φαντασία παιδί». Τις ιστορίες που κι αυτός θα κάνει θεατρικά έργα τις άκουγε όταν ήταν παιδί από την υπηρέτρια Τουανέτ, από τον υπηρέτη Μασκαρίλο και από τον παππού Λουί ο οποίος τον έπαιρνε μαζί του στις υπαίθριες γιορτές από όπου ξεπήδησε το γαλλικό θέατρο στις αρχές του 17ου αιώνα στο Παρίσι.

Για εφήβους έχω γράψει έως σήμερα τρία βιβλία.

Για τις ανάγκες του βιβλίου «Η παρέα του Σουνίου», στηριζόμενος ως επί το πλείστον σε αληθινά βιογραφικά τους στοιχεία, έχω κάνει εφήβους οκτώ από τους σημαντικότερους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας των αρχών του 20ού αιώνα, τους έχω κάνει να έρχονται στο Σούνιο με τις οικογένειές τους το 1932, για διαφορετικούς λόγους (όπως στην πραγματικότητα έγινε με μία από αυτούς) και να διηγούνται ο καθένας στους υπόλοιπους το βιβλίο που θα γράψουν όταν μεγαλώσουν… Νωρίς το απόγευμα της τέταρτης ημέρας της γνωριμίας τους η Βιρτζίνια Γουλφ ξεκινάει πρώτη. Τους διηγείται την ιστορία ενός παιδιού που ζητούσε από τους γονείς του να τον πάνε σ’ έναν φάρο (Στον φάρο). Μετά την αφήγησή της, οι παρευρισκόμενοι σχολιάζουν αποσπάσματα και εικόνες που τους άρεσαν περισσότερο· το ίδιο θα κάνουν και με τις υπόλοιπες αφηγήσεις. Ακολουθούν ο Σάμουελ Μπέκετ με την ιστορία δύο κακοντυμένων που περιμένουν κάποιον κύριο Γκοντό που τελικά δεν έρχεται (Περιμένοντας τον Γκοντό), η Έμιλυ Ντίκινσον που τους διαβάζει τριάντα εφτά ποιήματά της, ο λαλίστατος Τζέημς Τζόυς που τους διηγείται μία μέρα από τη ζωή κάποιου κυρίου Μπλουμ στο Δουβλίνο (Οδυσσέας), ο Μαρσέλ Προυστ με μια ερωτική ιστορία πάθους και ζήλιας ενός νεαρού κυρίου ονόματι Σουάν (Ένας έρωτας του Σουάν), ο Φραντς Κάφκα με την ιστορία ενός άνδρα που κατηγορείται, άδικα μάλλον, από τις αρχές της χώρας του και οδηγείται σε δίκη (Η Δίκη), ο Κωνσταντίνος Καβάφης που τους διαβάζει ποιήματά του που συνήθως μιλούν για κάτι παλιές, ξεχασμένες εποχές και τελευταίος ο Τζέρομ Σάλιντζερ με την ιστορία ενός δεκαεπτάχρονου παιδιού που το έχουν διώξει από το σχολείο και τις περιπέτειες του μυαλού του κατά τη διάρκεια της διήμερης περιπλάνησής του στη Νέα Υόρκη (Φύλακας στη σίκαλη).

Το δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Όλος ο Μολιέρος σε μια ώρα» συστήνει στους εφήβους τον διάσημο σε όλον τον κόσμο γάλλο θεατράνθρωπο με τον πρωτότυπο τρόπο που πριν από μερικά χρόνια είχε γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό το έργο του Σαίξπηρ (Όλος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα). Οι τέσσερις ηθοποιοί, δύο κορίτσια και δύο αγόρια, δεν παίρνουν ούτε ανάσα για να παίξουν αποσπάσματα από τα πιο γνωστά έργα του Μολιέρου, όπως Δον Ζουάν, Ταρτούφος και Ο κατά φαντασίαν ασθενής, από τα πιο κωμικά του, όπως Ο Φιλάργυρος, Ο Αρχοντοχωριάτης, Οι φαντασμένες και Οι Σοφολογιότατες, από τα πιο παιχνιδιάρικα, όπως Ζωρζ Νταντέν και Ερωτικό πείσμα, από τα πιο γλυκά του, όπως το Σχολείο των γυναικών, από το άγνωστο σε πάρα πολύ κόσμο Η πριγκίπισσα της Ήλιδας και από τα αριστουργήματά του, τον Αμφιτρύωνα και τον Μισάνθρωπο.

Το «Ο Νίτσε για παιδιά και για όσους πρέπει να ξαναγίνουν παιδιά για να διορθώσουν μερικά πραγματάκια…» φιλοδοξεί να δώσει στα παιδιά άνω των 10-12 ετών, με αντισυμβατικό και χιουμοριστικό τρόπο, συμβουλές που υποτίθεται ότι υπονοούνται στις συμβουλές των εκπαιδευτικών και των γονιών τους.

Μέσα από μικρά κατανοητά κείμενα με παραδείγματα και προτροπές για επιβεβαίωση στην πραγματική ζωή και ιδιαίτερα μέσα στην οικογένεια των στόχων που διαλέγει να βάλει κάθε παιδί, ο Νίτσε γίνεται δάσκαλος για να τους αποδείξει μεταξύ άλλων ότι: δεν μπορεί κανείς να είναι πάντα ευτυχισμένος, ότι ο μεγαλύτερος κρυμμένος θησαυρός που μπορούν ν’ ανακαλύψουν θα είναι μέσα στο ίδιο τους το κεφάλι, ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι κάποιος καλός σε όλα, ότι πρέπει να χαίρονται με τις αποτυχίες τους γιατί είναι το πρώτο βήμα για μια επιτυχία, ότι τίποτα δεν μας ανήκει ολοκληρωτικά εκτός από τα όνειρά μας και ότι ο καθένας βρίσκει τη ζωή καλύτερη όταν παύει να τη συγκρίνει με τη ζωή των άλλων …. Καθεμία από τις παραπάνω ιδέες που έχουν σταχυολογηθεί από τα λεγόμενα του Νίτσε αναπτύσσεται σε ξεχωριστά μικρά κεφάλαια έκτασης 1000-2000 λέξεων.

Για ενήλικες έχω γράψει ένα θεατρικό έργο με τίτλο «Όταν ο σερ Τζον Φάλσταφ συνάντησε τη Σενιόρα Σελεστίνα» στο οποίο η πρωταγωνίστρια του έργου του Φερνάντο Ντε Ρόχας, που όπως αποδεικνύεται δεν είχε δολοφονηθεί από τους δύο βοηθούς της, καταφτάνει στον τόπο καταγωγής του Σαίξπηρ (Στάντφορντ) αποφασισμένη να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της κοντά στον σερ Τζον ο οποίος κι αυτός, απογοητευμένος από την αχαριστία του κόσμου, είχε σκηνοθετήσει τον θάνατό του για να γυρίσει κοντά στον εγγονό του για να του διηγείται ιστορίες (όπως γίνεται στο βιβλίο μου «Οι ιστορίες του παππού Φάλσταφ στον μικρό Ουίλιαμ»). Η μάγισσα Σελεστίνα και ο γενναίος μόνο στο μυαλό του σερ Τζον, μετά από τις πρώτες δύσκολες μέρες της γνωριμίας τους, φαίνεται να το διασκεδάζουν πολύ, παρουσία και του μικρού Ουίλιαμ σε πολλές σκηνές. Τελικά, ίσως πρέπει να πεθάνει κανείς για να ζήσει ελεύθερος, αναφέρεται στην αρχή της εισαγωγής του βιβλίου.

Τα περισσότερα από τα βιβλία κοσμούνται με πρωτότυπα σχέδια του ζωγράφου Άκη Ουλκέρογλου καθώς και με φωτορεαλιστικές συνθέσεις στην αρχή κάθε κεφαλαίου με χρήση αυτών των σχεδίων.

Καθώς εκλείπουν ιστορικές αναφορές, θρησκευτικές προτιμήσεις και έννοιες που θα παρέπεμπαν σε εθνικά χαρακτηριστικά και τοπικισμούς, η δράση των ηρώων θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε χώρα του Δυτικού κόσμου.

Επαγγελματίες επιμελητές έχουν επιμεληθεί τα βιβλία που ήδη διατίθενται.

Ο αριθμός των λέξεων και των εικόνων του κάθε βιβλίου αναφέρεται στο κάτω μέρος της περιγραφής του στην οποία παραπέμπουν οι παραπάνω σύνδεσμοι.

Καλώς ήρθατε στο νέο μου website!

Μπορείτε να δείτε τη συλλογή των βιβλίων μου, να διαβάσετε τα δείγματα και να τα αγοράσετε σε ψηφιακή μορφή.

Καλή ανάγνωση!