Περιγραφή βιβλίου

«Μήπως είναι φοβερά τα νέα που έχω;», ρωτάει χωρίς το παραμικρό ίχνος αγωνίας για την απάντηση που θα πάρει ο πατέρας των δύο ηρώων.

«Μήπως ανακάλυψες ότι δεν είμαστε παιδιά σου;» τον ρώτησε αντί να του απαντήσει ο μικρός του γιός Οδυσσέας.

«Σου απάντησαν για τη δουλειά που μας έλεγες;» ρώτησε στη συνέχεια ο Νικόλας.

«Αυτό δεν ήταν δουλειά. Ήταν απάτη» ακούστηκε να λέει ο μικρός που δεν είναι σίγουρο ότι ήξερε τι σημαίνει απάτη.

Αν συνεχίζαμε να κρυφακούμε τη συζήτηση των τριών ηρώων, θα μαθαίναμε ότι η δουλειά για την οποία μιλούσαν ήταν αυτή του διευθυντή του γραφείου Πρ. Απ.

«Τώρα σίγουρα θα θέλατε να μάθετε τι είναι αυτό το πράγμα το Πρ. Απ. έτσι δεν είναι;»

«Ε, λοιπόν, είναι όλα όσα πρέπει να γίνουν για να χαλάνε οι συσκευές, οι ηλεκτρονικές κυρίως, όπως τα κινητά και τα tablets. Στις μεγάλες εταιρείες ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών συσκευών, έχουν μια ολόκληρη ομάδα ειδικών να δουλεύει για το πώς να κάνουν να αχρηστεύονται οι συσκευές τους μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ή μετά από έναν συγκεκριμένο αριθμό αντιτύπων.

«Και; Τί κάνει ο καταναλωτής που ξέρει ότι οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες (αν όχι όλες) εφαρμόζουν αυτό το μέτρο από τη δεκαετία του 1920 που η Πρ. Απ. εφευρέθηκε πού αλλού; Στην Αμερική που η υπερκατανάλωση έχει ανυψώσει σε οριακά επίπεδα αντοχής το κλίμα μέσω της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ο πατέρας των παιδιών δεν θα πρέπει να δεχθεί να κάνει αυτά τα απαίσια πράγματα, πιστεύει ο μικρός Οδυσσέας ενώ ο μεγαλύτερος αδερφός Νικόλας προσπαθεί να σκεφτεί το θέμα λίγο πιο σφαιρικά…

Θα μιλήσουν στο skype με τον κύριο Σερζ Λατούς, τον εμπνευστή της Αποανάπτυξης ως μία από τις σοβαρότερες λύσεις κατά της απληστίας στην κατανάλωση καθώς και με τη Naomi Klein, την διεθνή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα του πλανήτη. Μετά ο πατέρας θα τους περιγράψει πώς έκανε 100 χιλιόμετρα περπάτημα στην Ισπανία, ως εναλλακτικό τρόπο τουρισμού και θα τους μιλήσει για τη μακροβιότερη έρευνα για την ευτυχία που κάνει από το 1938 το πανεπιστήμιο του Harvard και βγάζει το συμπέρασμα ότι η ευτυχία δεν είναι τα χρήματα ή η φήμη, όπως απαντούν αρκετοί ερωτούμενοι, αλλά οι ποιοτικές και κοινωνικές σχέσεις που διατηρούν με κάποιους ανθρώπους στη ζωή τους.

Θα μάθουν άραγε οι αναγνώστες αν ο πατέρας θα πάρει τη δουλειά;

Πάντως το τελευταίο κεφάλαιο έχει το διασκεδαστικό τίτλο «Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας μπορείτε να γίνετε μόνο εσείς».

«Μήπως έχω φοβερά νέα;»

«Μήπως έχω φοβερά νέα;» ρώτησε ο πατέρας τους δυο γιους του χωρίς να έχει την παραμικρή αγωνία για την απάντηση.

«Μήπως ανακάλυψες ότι δεν είσαι μπαμπάς μας, το βρήκα;» ρώτησε ο μικρός.

«Εγκρίθηκε ένα θεατρικό σου να παιχτεί στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, ταυτόχρονα μιλάμε», ακούστηκε με τη σειρά του ο Νικόλας.

«Και μου έστειλαν τα εισιτήρια να πάμε και στις τρεις πόλεις». ονειρεύτηκε ο επίδοξος συγγραφέας και θεατρικών έργων.

«Γιούχου, φύγαμε», αυτός ήταν ο Οδυσσέας.

«Ε, καλά, δεν είπαμε και έτσι. Μέχρι να μας πεις, ας πούμε, ότι είστε σε διαπραγματεύσεις», είπε ο πιο λογικός Νικόλας.

«Ας πούμε, τι έχουμε να χάσουμε;» συμφώνησε ο πατέρας του.

«Αυτό, εγώ, δεν το κατάλαβα» είπε στ’ αλήθεια ο Οδυσσέας.

«Θα ακούσεις πολλά από σήμερα και μετά που δεν θα καταλάβεις», τον προειδοποίησε ο αδερφός του.

«Κάτι ξέρεις εσύ, νεαρέ, για να τα λες αυτά στον μικρό.»

«Δεν είμαι μικρός, πόσο δυνατά πρέπει να το φωνάξω;»

«Έλα τώρα, αφού θέλεις να είσαι για πάντα ο μικρός μας.»

«Ερώτηση: τι ξέρεις εσύ, νεαρέ;» πήγε να πάρει το σοβαρό του ο πατέρας.

«Παρακαλώ;» έκανε ο Νικόλας.

«Άντε καλά, παρακαλώ» είπε ο πατέρας

«Άντε καλά, ας το δεχθούμε, αν και δεν το εννοείς πραγματικά. Τι νέα φοβερά έχεις λοιπόν;» ρώτησε ο μεγάλος

«Μου πρόσφεραν μία δουλειά!»

«Ωχ!», ακούστηκε σαν συγχορδία και από τους δύο.

«Άντε να δούμε τι θα μας βάλεις να κάνουμε πάλι.» Ήθελε να μάθει ο Νικόλας

«Δέχθηκα μια πρόσκληση να κάνω μια πρώτη συνάντηση με τον υπεύθυνο ενός μεγάλου εργοστασίου ηλεκτρονικών συσκευών.», δήλωσε

«Μα εσύ δεν ξέρεις τίποτα από «δαύτα» όπως τα λες. Ούτε καν πως τα κινητά έχουν κωδικό ξέρεις.» του θύμισε ο Νικόλας

«Ωχ, εντάξει αυτό. Όχι ότι θυμάμαι τον κωδικό αλλά θυμάμαι ότι υπάρχει. Το είχα γράψει κάπου.»

«Πού κάπου;» Έκανε πως ρωτάει ο Οδυσσέας.

«Να μη σε ενδιαφέρει, εσένα, παλιοκλέφτη… Που όλα θέλεις να τα μαθαίνεις», είπε στον μικρό ο πατέρας του.

«Θα μας πεις για τη δουλειά;» προσπάθησε να επαναφέρει τη συζήτηση ο Νικόλας

«Είναι για τη θέση του διευθυντή του γραφείου της Πρ. Απ.» Είπε όσο πιο ταπεινά μπορούσε ο πατέρας

«Μαμά!» Έκανε στα ψέματα ότι τρόμαξε ο μικρός

«Δεν φανταζόμουν ότι ακούγεται τόσο τρομακτικό!», είπε ο πατέρας τότε.

«Ούτε να το σκέφτεσαι», ήταν η τοποθέτηση του Νικόλα.

«Ούτε» στην όποια συναίνεσε ο Οδυσσέας

«Είναι και αυτή μια δουλειά, ξέρετε, σαν πολλές άλλες που δεν μας αρέσει να κάνουμε αλλά και δεν μπορούμε να μην το κάνουμε» άρχισε τις εξηγήσεις ο άνεργος πατέρας.

«Να αφήσεις τους άλλους μπαμπάδες να την κάνουν. Ο δικός μας είναι… τι είναι αυτό το Πρ. Απ. ακριβώς;», θέλησε να μάθει ο μικρός.”

«Δεν θυμάσαι στο αεροπλάνο για Παρίσι; Που μας εξηγούσε ο μπαμπάς τι είναι αυτή η κακία μάγισσα η κακάσχημη με την ελιά πάνω στην κρεατοελιά της μύτης κυρία Απαξίωση; Τότε που δεν ήξερε ότι εμείς φορούσαμε τις κλεμμένες ωτοασπίδες του και δεν ακούγαμε τίποτα;», θύμισε στην ομήγυρη ο Νικόλας.

«Μετά όμως; Σαν καλά παιδιά ακούσατε τον καλό μπαμπά σας να σας εξηγεί και καταλάβατε τα πάντα για την κυρία Προγραμματισμένη, έτσι;» ρώτησε ο πατέρας.

«Προγραμματισμένη είναι το επώνυμο της;»

«Κοίτα που κάνει και χιούμορ ο μικρός.» είπε ο μεγάλος

«Και για να γυρίσουμε σε εσάς κύριε, ούτε να το σκέφτεσαι»

«Ούτε, ούτε», συμφώνησε ο Οδυσσέας

«Μη μου πεις ότι πρόκειται για το καινούργιο εργοστάσιο ηλεκτρονικών με τα πολλά παιχνίδια.» Ρώτησε ο Νικόλας

«Παράγουν και παιχνίδια που είναι από τα εξυπνότερα στον κόσμο, αν θέλεις να μάθεις.», απάντησε ο πατέρας

«Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει εσύ να δεχθείς να προγραμματίζεις το πότε θα χαλάσουν» προσπάθησε να κάνει τον πατέρα του να σκεφτεί, ο μεγάλος του γιός.

«Α, μάλιστα, τώρα θυμήθηκα.’, κάτι θυμήθηκε ο μικρός

«Ωχ, καλύτερα να πηγαίνω», κάπου θα πρέπει να βρει να κρυφτεί ο πατέρας

«Δεν έχεις να πας πουθενά. Πες μας τι θυμήθηκες μικρέ»

«Ότι ο κύριος μπαμπάς θα κάνει κάτι στα παιχνίδια των παιδιών να χαλάνε μετά από λίγο καιρό.», το ξεστόμισε ο μικρός

«Όχι μετά από λίγο καιρό. Μετά από τόσο καιρό που είναι σωστό να λειτουργεί μια συσκευή για να ακολουθήσει το πρόγραμμα απαξίωσής της, όντως ώστε το εργοστάσιο να παράγει συνέχεια παιχνίδια, να παραμείνει ανοιχτό και ο κόσμος να έχει δουλειά» είπε ο πατέρας

«Που είναι σωστό, είπες;», ρώτησε ο μεγάλος

«Που έχει αποφασίσει το Διοικητικό Συμβούλιο μιας εταιρείας ότι, για να μείνει ανοικτό το εργοστάσιο πρέπει να απαξιώνονται αυτά που παράγει για να μπορεί να συνεχίσει να τα παράγει. Αν δεν χαλούν οι συσκευές, πως θα συντηρηθούν τα εργοστάσια; Είναι, βέβαια, ένα ερώτημα εργοστασιακής ηθικής, όπως λέγεται αυτός ο νέος ειδικός κλάδος της φιλοσοφίας.», άρχισε τις δικαιολογίες ο πατέρας.

«Καλά, δεν ντρέπονται να χαλούν τα ίδια τα παιχνίδια τους;» Ήθελε να μάθει ο νεώτερος από τους τρείς συνομιλητές

«Δεν είναι θέμα ντροπής. Οι εταιρείες δεν ντρέπονται. Έχουν υποχρέωση όμως να παράγουν συνέχεια και να πωλούν αυτά που παράγουν για να έχουν αυτοί που συμμετέχουν στην εταιρεία συμφέρον να κρατήσουν το εργοστάσιο σε λειτουργία», προσπάθησε να εκλογικεύσει την κατάσταση ο πατέρας.

«Ναι, δε λέω, σωστό και αυτο» δεν μπορούσε να μη συμφωνήσει ο μεγάλος

«Ναι, και εγώ λέω σωστό και αυτό… Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το λέω…» Ακούστηκε να σκέφτεται δυνατά ο μικρός

«Για να σας το πω πιο απλά: για να έχει ο κόσμος δουλειά, τα πράγματα που αγοράζει θα πρέπει να χαλούν κάποια στιγμή για να αγοράσει άλλα, καινούργια…» προσπαθούσε να τους πείσει ο πατέρας τους

«Που θα χαλάσουν κάποια στιγμή και αυτά. Και δε μας λες, σε παρακαλώ πολύ, πολύ όμως, έτσι. Ποιός αποφασίζει πότε θα κάνουν να χαλάσει το παιχνίδι ή το tablet ή η φωτογραφική μηχανή.», ήθελε να μάθει ο μεγάλος

«Οι εταιρείες διοικούνται από ένα Συμβούλιο, το Δημοτικό Συμβούλιο, που αποτελείται από άτομα που κατέχουν πολλές μετοχές της εταιρείας. Αυτοί υπολογίζουν τα πάντα και αφού κάνουν τους λογαριασμούς τους δίνουν εντολή στο τμήμα Πρ. Απ. να ενεργήσει έτσι ώστε τα παιχνίδια, μετά από έναν ορισμένο χρόνο χρήσης, να κάνουν μόνο για γάτες… Βέβαια οι ενέργειες των υπευθύνων του γραφείου Πρ. Απ. μοιάζουν να είναι κακές αλλά, όπως ελπίζω να έχετε μάθει μέχρι να μεγαλώσετε, αναγκαίες. Ορισμένες φορές, ξέρετε παιδιά, δεν υπάρχει καλό και κακό αλλά μόνο αναγκαίο. Αυτή είναι μία περίπτωση τέτοιου είδους. Το εργοστάσιο θα κλείσει αν φτιαχτούν πράγματα που δε χαλούν. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κάνοντας το αυτό οι εταιρείες είναι σαν να πουλάνε μαζί με το παιχνίδι και την απαξίωσή του.»

«Αγοράζεις δηλαδή δύο παιχνίδια στην τιμή του ενός, το καινούργιο και το χαλασμένο σου παιχνίδι… Που λέει ο λόγος, έτσι;» είπε ο Νικόλας

«Εγώ λέω ότι είναι μπούρδες όλα αυτά. Τα λέτε γιατί είμαι μικρός και τα πιστεύω» είπε ο μικρός

«Καλά, και θα πάς;»

«Κοίτα, η οικονομική κατάσταση δεν καλυτέρευσε από τότε που έχασα τη δουλειά μου. Λέω να πάω, δεν έχω να χάσω τίποτα, στο κάτω κάτω, μία συνέντευξη είναι μόνο.» Έκανε ότι σκέφτεται δυνατά ο πατέρας

«Και τι θα λέω εγώ στους συμμαθητές μου όταν με ρωτούν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;» είχε την αγωνία ο μικρός

«Θα τους λες ότι είναι διευθυντής, να το τονίζεις λίγο περισσότερο αυτό το διευθυντής, του γραφείου “παρακολούθησης” ωρίμανσης των προϊόντων της εταιρείας τάδε» του πρότεινε ο πατέρας του

«Του ποιου γραφείου;» Έκανε ότι δεν είχε ακούσει καλά ο μικρός

«Και παρατηρητήριο βραχυβιότητας θα μπορούσαμε να πούμε αυτό το γραφείο. Από το βραχύ, μικρός στα απλά ελληνικά και το βίος, τη ζωή του δηλαδή, που θα πρέπει να του τη μειώσουμε λίγο… Αλλά άσε καλύτερα, να μην μπερδέψουμε τον κόσμο. Δουλεύει στη διεύθυνση προσδόκιμου ζωής των προϊόντων της εταιρείας τάδε, μπορείτε να λέτε».