Περιγραφή βιβλίου

Ήρθε η ώρα να μιλήσει ο μεγάλος γιος της οικογένειας των Άπαιχτων, που τη γνωρίσαμε στα δύο βιβλία της σειράς Κοιμήσου επιτέλους, στο Οι Άπαιχτοι και στο δεν είμαι μικρός!, στο οποίο μιλούσε ο μικρός του αδελφός. Ο μεγάλος θέλει να λύσει ορισμένα μυστήρια που αφορούν την οικογένειά του και να πει όλη την αλήθεια. Καλά, εντάξει, όχι και όλη…

Μιλάει για τον πατέρα του, που, στην πρώτη ιστορία, είναι ηθοποιός και παίζει ταυτόχρονα σε τέσσερα έργα αγαπημένων του θεατρικών συγγραφέων, διασκευασμένα από τον ίδιο. Και όταν λέμε ταυτόχρονα, εννοούμε ότι τα Σάββατα, από το πρώτο θέατρο όπου κάνει τον Αχιλλέα στο Τρωίλος και Χρυσηίδα του Σαίξπηρ, φεύγει και πηγαίνει στο δεύτερο, για να παίξει τον Πέερ Γκυντ του κυρίου Ένρικ Ίψεν και, από εκεί, σ’ ένα τρίτο, για να γίνει ο Βλαντιμίρ στο Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ. Εξουθενωμένος πια, αργά το βράδυ, πάει και στο τέταρτο θέατρο, όπου υποδύεται το παιδί Χόλντεν σε μια δική του διασκευή του βιβλίου Ο Φύλακας στη Σίκαλη του Τζέρομ Σάλιντζερ.

Στη δεύτερη ιστορία, μπαμπάς και γιος κάνουν σαν να γράφουν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για το αρχαίο άγαλμα μιας ομορφούλας, που κάποιος, λέει, το έκλεψε από το μουσείο της Ακρόπολης −αν είναι ποτέ δυνατόν!−, αλλά, τελικά, αυτός ο κάποιος δεν το είχε κλέψει εντελώς…

Στη συνέχεια, ο μεγάλος αποκαλύπτει πώς φτιάχνει τις ιστορίες που κάθε, μα κάθε βράδυ πρέπει να διηγείται στον μικρό αδελφό του για να κοιμηθεί και τις ζαβολιές του πατέρα του για το συγκεκριμένο θέμα.

Τώρα, για την ιστορία που ακολουθεί… Αν το μάθαινε αυτό ποτέ η δασκάλα-μαμά, ότι δηλαδή οι τρεις τους διορθώνουν τις εκθέσεις των παιδιών που φέρνει από το σχολείο… μπορεί και να τους έδιωχνε από το σπίτι… ή μπορεί να έδιωχνε τον μπαμπά και να τους έφερνε έναν καινούριο, κανονικό, όχι σαν αυτόν που τους έτυχε. Καλά να πάθει, όμως, δική του ιδέα ήταν.

Μια άλλη ιστορία μιλάει για κάποια μέρα που οι τρεις τους βαριούνται αφόρητα. Ώσπου ξαφνικά θυμούνται ένα παλιό τους παιχνίδι με πλήκτρα που, όταν τα πατάς, βγάζουν τον ήχο που υποτίθεται ότι κάνουν αυτά που απεικονίζονται πάνω τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο καθένας τους φτιάχνει και από μιαν αφόρητα βαρετή ιστορία…

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά (ναι, σιγά τώρα μην τα πιστέψετε κιόλας…), ο μεγάλος καταγράφει για μας ένα όνειρό του. Ήταν, λέει, δύο αδέλφια που έφυγαν από κάποιο έργο τέχνης στον τοίχο  και όλη νύχτα έκοβαν βόλτες στις άλλες ζωγραφιές του σπιτιού… Μάλλον το κάνει για να μας πει ότι έχουν ωραία έργα τέχνης στο σπίτι τους. Ποιος ξέρει;

Χα! Στην προτελευταία ιστορία, τα δύο αδέλφια πιάνουν στα πράσα τον μπαμπά που, πριν να τους πει τις ιστορίες του, τις δείχνει στη μαμά τους για να τις διορθώσει και να του πει τη γνώμη της… Ποιος να το ’λεγε… Τα παιδιά διαβάζουν για δύο χάλκινους φίλους, κάτι αγάλματα που βρέθηκαν στην Ιταλία και, μετά, βγάζουν φωτοτυπία το σημείωμα της μαμάς, που γράφει: «Καλή, χρειάζεται όμως μερικές διορθώσεις» και την κρύβουν. Ποτέ δεν ξέρεις… ίσως τους χρειαστεί κάποτε αυτό το αποδεικτικό στοιχείο.

Και οι ιστορίες του μεγάλου τελειώνουν με τον Σαίξπηρ, για τον οποίο όταν ο μπαμπάς αρχίζει να μιλάει δε σταματά με τίποτα. Για να τον εκδικηθούν, τα δυο παιδιά αγοράζουν μια κούκλα του φαλακρού Άγγλου και… θα διαβάσετε και θα μου πείτε.

Περισσότερες πληροφορίες