Τι προσπαθώ να κάνω – ένας πρώτος απολογισμός

Γνωρίζοντας ότι η επιτυχία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι και συνάρτηση του χρόνου που του έχουν αφιερώσει οι γονείς του στη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, έχοντας κάνει πράξη την ιδέα ότι τα μέλη μιας οικογένειας μπορούν να δημιουργήσουν έναν ολόκληρο κόσμο ομορφιάς και ασπαζόμενος τη νέα αντίληψη στον τομέα της εκπαίδευσης που πρεσβεύει την ανάγκη συντήρησης της δημιουργικότητας έναντι της στείρας γνώσης, έχω δημιουργήσει ένα σύνολο 30 έως σήμερα (Μάρτιος 2017) παιδικών και εφηβικών βιβλίων με βασικούς άξονες τα παραπάνω και κύρια χαρακτηριστικά την αντισυμβατικότητα, την επινοητικότητα, την ανατροπή και το χιούμορ. Τα περισσότερα από αυτά είναι έτοιμα σε ψηφιακή μορφή.

Πρωταγωνιστές στα περισσότερα από τα παιδικά και εφηβικά βιβλία μου είναι τα μέλη μιας τετραμελούς οικογένειας.

δεν είμαι μικρός! 2δεν είμαι μικρός!Ο μικρός γιος είναι γύρω στα έξι και, πριν ακόμα μάθει να διαβάζει, νιώθει την ανάγκη να γράψει τα απομνημονεύματά του σε δύο μέχρι σήμερα  βιβλία με τον τίτλο «δεν είμαι μικρός!». Με ασύντακτο, αυτόματο τρόπο, χωρίς παραγράφους, τελείες και κεφαλαία γράμματα, όπως ακριβώς μιλάει με τους οικείους του, θέλει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του τους φόβους του, τις αγωνίες του, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του και τις προσδοκίες του… που ούτε καν ξέρει τι στο καλό πάλι είναι αυτές.
Ποιος έκλεψε την 674;Εγώ ο ΜεγάλοςΟ μεγάλος γιος είναι γύρω στα δέκα και έχει γράψει κι αυτός ένα βιβλίο με οκτώ ιστορίες και με τίτλο «Εγώ ο μεγάλος». Μιλάει για τον πατέρα τους που, εκτός των άλλων, είναι ερασιτέχνης ηθοποιός που παίζει ταυτόχρονα σε τέσσερα θεατρικά έργα διασκευασμένα για παιδιά από τον ίδιο (Σαίξπηρ, Μπέκετ, Ίψεν, Σάλιντζερ), για το πώς έγραψαν με τον πατέρα του ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με θέμα την κλοπή ενός γυναικείου αρχαϊκού αγάλματος από το μουσείο της Ακρόπολης (το οποίο έχει κυκλοφορήσει σε αυτοτελές βιβλίο με τον τίτλο «Ποιος έκλεψε την 674;», για το πόσο τυραννικό είναι να βρίσκει κάθε μέρα μια πρωτότυπη ιστορία να πει στον αδελφό του πριν αυτός ν’ αποφασίσει να κοιμηθεί, για ένα του όνειρο με πίνακες ζωγραφικής και τέσσερις άλλες ιστορίες γι” αυτά που κάνουν με τον μικρό του αδελφό και τον πατέρα τους.

Κοιμήσου επιτέλους 2Κοιμήσου επιτέλουςΤα δύο παιδιά πρωταγωνιστούν σε μια σειρά δύο προς το παρόν βιβλίων με τίτλο «Κοιμήσου επιτέλους» που περιλαμβάνουν τις ιστορίες που εφευρίσκει ο μεγάλος για τον μικρό αδελφό του στις οποίες, μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για γνωστούς ήρωες της παιδικής λογοτεχνίας και φιλμογραφίας, όπως η Πίπη Φακιδομύτη, ο Μικρός Πρίγκιπας και ο Αλαντίν, καλλιτέχνες που τον έχουν εντυπωσιάσει, όπως ο Βαν Γκογκ, και ήρωες από θεατρικές παραστάσεις που έχει παρακολουθήσει, όπως η Τρικυμία του Σαίξπηρ. Παρακινεί τον μικρό να συμμετέχει στις ιστορίες με τα αγαπημένα του παιχνίδια λέγκο και πλέιμομπιλ, τον φοβίζει με ιστορίες μαθητευόμενων μάγων που κάνουν λάθη ενώ στην ιστορία «Δύο βασιλιάδες που είχαν μαλώσει» χρησιμοποιεί για ήρωες τα πιόνια του σκακιού που τόσο πολύ αρέσει στον μικρό ο οποίος, εξάλλου τους κερδίζει όλους στην οικογένεια.

Μαζί με τον πατέρα τους οι δύο γιοι είναι οι πρωταγωνιστές τεσσάρων σειρών βιβλίων.

1) Η πρώτη σειρά με γενικό τίτλο «Έχει κανείς καμιά ιδέα;» αποτελείται από τρία μέχρι σήμερα βιβλία.

Οι άπαιχτοιΣτις έντεκα ιστορίες του «Οι Άπαιχτοι», οι ήρωες χρησιμοποιούν τα πιο θανατηφόρα όπλα τους, που είναι η δημιουργικότητα, η φαντασία και το χιούμορ, στον πόλεμο κατά της Ανίας που ξέρει να μεταμορφώνεται σε χίλια-δυο πράγματα. Γίνεται λόγος, μεταξύ άλλων, για το πώς ένας ολόκληρος θησαυρός μπορεί να χωρέσει σε μια κατάψυξη, για το τι μπορεί να κάνει κάποιος με αυτά που οι άλλοι πετούν στα σκουπίδια, για το πώς να περάσεις μια ολόκληρη Κυριακή σε μια σκηνή στον κήπο, για το ποιά πουλιά δίνουν τα πούπουλά τους  στα μαξιλάρια που κοιμούνται και για το πώς να πλύνεις το αυτοκίνητό σου με γλώσσες δράκου…

Οι ακάλυπτοιΣτο «Οι ακάλυπτοι» οι ήρωες ανταλλάσουν μεταξύ τους επιταγές που τους δεσμεύουν να κάνουν αυτό που περιγράφουν, όπως για παράδειγμα μια επιταγή του πατέρα που έχει στην κατοχή του ο μικρός που λέει: «Υποχρεούμαι να παίξω με τον κάτοχο αυτής της επιταγής οποιοδήποτε χαζό (κατά τη γνώμη μου, που δεν τον ενδιαφέρει, βέβαια) παιχνίδι μού ζητηθεί, όποτε και αν μου ζητηθεί και, το τονίζω, για όση ώρα μου ζητηθεί». Ο μεγάλος έχει στα χέρια του μια άλλη επιταγή του πατέρα του που λέει: «Αναλαμβάνω την υποχρέωση να αφήσω στην ησυχία του το γιο μου για τρεις συνεχόμενες μέρες, χωρίς να τον ζαλίσω με κάποια από εκείνες τις χαζές ιδέες που μου κατεβαίνουν για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών, όπως…». Επιταγές, όμως, έχει στα χέρια του και ο μπαμπάς, όπως αυτή που έχουν συνυπογράψει οι δύο γιοι του: «Όποιος έχει στα χέρια του αυτή την επιταγή έχει την άδεια να βγει από το σπίτι μας για θέατρο ή κινηματογράφο ή εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής και, μετά, δείπνο με φίλους για μπλα μπλα μπλα γύρω από την τέχνη ή… τίποτε άλλο. Αυτά.»

Κρατάς μυστικό;Στο «Κρατάς μυστικό;» παιδιά γράφουν μυστικά τους (του τύπου: «Τελικά δεν ήμουν ρομπότ και κάηκα όταν έπιασα τη φλόγα του κεριού», «Είπα στη αδελφή μου ότι την αγαπάω λιγότερο από τον σκύλο μας», «Έβαλα ταλκ στο γάλα της γάτας για να μάθει να γρατζουνάει») και τα στέλνουν στον πατέρα των ηρώων ανώνυμα και ανέξοδα σε ειδικά προτυπωμένες κάρτες. Ο παραλήπτης όμως είναι αθεράπευτα ζαβολιάρης και στήνει μια ολόκληρη πλεκτάνη στους γιους του την οποία ανακαλύπτουν αυτοί και τον υποβάλουν σε μία σκληρή ανάκριση με τρομερά βασανιστήρια… Όπως αποδεικνύεται όμως αργότερα, είχαν κάνει κι αυτοί τη ζαβολιά τους η οποία ήταν μάλλον μεγαλύτερη από τη δική του. Στο τελευταίο κεφάλαιο ο μπαμπάς κανονίζει μια μέρα να μην πάνε τα παιδιά σχολείο για να πάνε στο σχολείο όπου διδάσκει ένας φίλος του. Εκεί ο μπαμπάς σκοπεύει να μιλήσει για την ανάγκη που έχουν τα παιδιά να βρουν κάποιον να εκμυστηρευτούν τα μυστικά τους… Και ως πρακτική εξάσκηση, προτείνει στα παιδιά να γράψουν ανώνυμα σε ένα χαρτί ένα μυστικό τους που δεν θα τολμούσαν να πουν σε κανένα και να του τα δώσουν να τα διαβάσει…

2) Η δεύτερη σειρά βιβλίων με τίτλο «Η κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων», η οποία έχει ως θέμα την ανακάλυψη πρωτότυπων ιδεών για την ενθάρρυνση της δημιουργικότητας στα παιδιά και τους εφήβους, αποτελείται μέχρι στιγμής από τέσσερα βιβλία.

Οι ιππότες της αναποδογυρισμένης ετικέταςThe Knights of the Backwards LabelΣτο «Οι ιππότες της αναποδογυρισμένης ετικέτας» οι ήρωες ανακαλύπτουν έναν ολόκληρο κόσμο ομορφιάς στην πίσω όψη από τις ετικέτες των ρούχων τους και ο καθένας τους δημιουργεί τη δική του συλλογή: με ζώα, δράκους και άλλα φοβιστικά πράγματα ο μικρός, με παράθυρα με θέα παραλίες, ουρανοξύστες, σύννεφα, αστέρια, αερόστατα, χαμόγελα και λουλούδια ο μεγάλος και με σκάλες, δένδρα, φαντάσματα του μπαμπά του Άμλετ , την απλωμένη μπουγάδα μιας νεράιδας, εφιάλτες και σελίδες βιβλίων γραμμένων σε αρχαίες νεκρές γλώσσες ο πατέρας.

Στο πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου ο πατέρας, με ακούσιο συμπαραστάτη έναν φίλο του γκαλερίστα, επιχειρεί να παρουσιάσει μια ιστορία της σύγχρονης τέχνης μέσα από τις αναποδογυρισμένες ετικέτες των συλλογών τους, που υποτίθεται ότι ήταν έργα τέχνης του παππού του ο οποίος είχε μεταναστεύσει από τη Γερμανία στην Αμερική. Και σαν να μη του έφταναν όλα αυτά του ζαβολιάρη πατέρα, οργανώνει μια διάλεξη στο σχολείο τους για να μιλήσει και σε άλλα παιδιά για την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων. Αφού βέβαια τους πει πρώτα τα άπειρα ψέματα και τα ταλαιπωρήσει για να βρουν τι είναι όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που τους προβάλλει στον τοίχο της αίθουσας εκδηλώσεων πριν να τους αποκαλύψει την αλήθεια.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, που θεωρώ ως ένα από τα πιο εμπορικά μου, έχει εκδοθεί και σε αγγλικά.

Οι χρωμοπαγιδευτέςΣτο «Οι χρωμοπαγιδευτές» η ομορφιά πήγε και κρύφτηκε αυτή τη φορά σε εκείνα τα χαρτάκια που βάζουμε στο πλυντήριο για να παγιδεύουν τα χρώματα που φεύγουν από τα σκούρα ρούχα για να επιτεθούν στα ανοιχτόχρωμα και να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους… Δεν τους φτάνουν όμως οι δικές τους και δανείζουν αχρησιμοποίητες χρωμοπαγίδες και σε διάφορους γνωστούς τους για να τις πάρουν πίσω και να φτιάξουν απίστευτες ιστορίες για το τι μπορεί να είναι αυτά τα πολύχρωμα αδιάβροχα μακρόστενα χαρτάκια. Πάνε και σε ένα πλυντήριο για το κοινό και μαζεύουν χρωμοπαγίδες από τους πελάτες του. Με τις καλύτερες χρωμοπαγίδες της συλλογής τους διοργανώνουν και μια έκθεση στην γκαλερί ενός φίλου του μπαμπά. Βρέθηκαν συλλέκτες που τις αγόρασαν και μάλιστα ακριβά, στη δημοπρασία που έγινε μετά το τέλος της έκθεσης. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν τα διέθεσαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Μου δανείζεις τις βρώμικες κάλτσες σου;Στο «Μου δανείζεις τις βρόμικες κάλτσες σου;» το κυνήγι της κρυμμένης ομορφιάς συνεχίζεται με τα σχέδια που ανακαλύπτουν στην πίσω όψη από τις παιδικές τους κάλτσες. Ο μικρός έχει στην κατοχή του μια μεγάλη συλλογή από καλτσοσχέδια με καρχαρίες, τίγρεις, γατάκια, δράκους, ιπποποταμάκια, σπάιντερμαν, πόκεμον, ένα ποντίκι που τρώει παγωτό… Ο μεγάλος συλλέγει εικόνες από αναποδογυρισμένες κάλτσες με χαρταετούς μοναχοπαίδια και δίδυμους χαρταετούς, λουλουδογραφίες, εξωγήινους και μισές βάρκες… Ο μπαμπάς δείχνει εικόνες από τις κάλτσες της δικής του συλλογής, που έχει τυπώσει σε καμβά, σε έναν φίλο του που έχει γκαλερί. Του λέει ότι είναι έργα ενός ιδιόρρυθμου αλλά σπουδαίου ζωγράφου που έχει αναθέσει σε αυτόν να του οργανώσει μια έκθεση αλλά ο ίδιος προτιμά να μείνει ανώνυμος. Ωστόσο, ο μπαμπάς έχει κι άλλον ένα φίλο που είναι καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και του κανονίζει να μιλήσει, παρουσία των δύο παιδιών του, στους πρωτοετείς φοιτητές για την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων δείχνοντάς τους διαφάνειες από κάλτσες ως αφηρημένα έργα διάσημων συναδέλφων τους ζωγράφων.

Στο «Μην το πετάξεις το κουτί!» αυτοί που τώρα κρύβουν πολύ καλά την ομορφιά για να μην τη βρίσκουν τα παιδιά είναι οι τυπογράφοι. Οι ήρωες όμως του βιβλίου ανακαλύπτουν στις αθέατες καλυμμένες πλευρές των συσκευασιών τα σήματα σύμπτωσης των χρωμάτων (calibration marks), που χρησιμοποιούν οι κατάσκοποι που δρουν σε μία χώρα με ολοκληρωτικό καθεστώς (στην ιστορία του πατέρα για την προέλευση αυτών των πολύχρωμων σχεδίων στον μικρό γιο) ή μια παρέα ιδιόμορφων ζωγράφων που έχει βρει αυτόν τον τρόπο για να επικοινωνούν μυστικά τα μέλη της (στην ιστορία για τον μεγάλο γιο), μέχρι να αποκαλυφθούν τα ψέματα του δαιμόνιου πατέρα και να αρχίσουν να εμπλουτίζουν τις προσωπικές τους συλλογές ψαχουλεύοντας σε κάθε είδους χάρτινη συσκευασία που πέφτει στα χέρια τους.

3) Η τρίτη σειρά με γενικό τίτλο «Κατά της Απληστίας» αποτελείται από πέντε βιβλία.

Στο «Mια άσχημη γριά ξεδοντιάρα μάγισσα, η Απληστία» ο πατέρας δέχεται την πρόσκληση του παλιού του καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Παρίσι να μιλήσει στους φοιτητές του για τις δικές του, κάπως περίεργες είναι αλήθεια, έρευνες κατά της Απληστίας που είχε κάνει με τον καθηγητή τότε που σπούδαζε εκεί. Ευκαιρία λοιπόν για τους τρεις τους να περάσουν δύο ώρες στο αεροδρόμιο χωρίς να αγοράσουν εντελώς τελείως τίποτα, όπως είχαν συμφωνήσει. Και ευκαιρία για τον πατέρα, τις δύο ώρες που οι δύο ήρωες θα είναι δεμένοι (με δική του ζαβολιά) με τη ζώνη ασφαλείας να τους μιλήσει για την παγκοσμιοποίηση και τη διαφήμιση, δύο από τις καλύτερες φίλες της Απληστίας, για την «προγραμματισμένη απαξίωση» των προϊόντων, για τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο κόσμο, για την αλόγιστη σπατάλη τροφής στον δυτικό κόσμο και για άλλα δυο-τρία πραγματάκια (δεν λες είκοσι καλύτερα….) πριν να φτάσουν στην πόλη του φωτός και των μακρουλών εκλέρ όπου και εκεί συνεχίζουν τις πλάκες τους.

Στο δεύτερο βιβλίο με τον προσωρινό τίτλο «Θέλεις να δεις μια ιδέα σου να γίνεται πραγματικότητα;» γίνεται λόγος, και πρακτική για τους ήρωες, η πολύ επίκαιρη στις μέρες μας χρηματοδότηση από το κοινό (crowd funding), ως μέτρο εδώ κατά της Απληστίας με την έννοια ότι όσο πιο πολύ ασχολούνται τα παιδιά με δημιουργικές ιδέες (και με τα κοινά), τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουν να γίνουν άπληστα στην κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών παντός τύπου. Από τις προτάσεις τους για αυτού του είδους την ηλεκτρονική συγχρηματοδότηση, οι περισσότερες συγκέντρωσαν το ζητούμενο ποσό και οι ήρωες καλούνται, με τη βοήθεια των συνδημοτών τους, να εκδώσουν έναν χάρτη με την ακριβή θέση όλων των καρποφόρων δένδρων του Δήμου τους, να εμπλουτίσουν τη δημοτική βιβλιοθήκη με ηχητικά βιβλία για τους τυφλούς και για όσους βαριούνται να διαβάζουν και να συγκεντρώσουν τα έργα τέχνης των γειτόνων τους για να τα εκθέσουν. Μία ιδέα τους όμως που αφορούσε την καταλογογράφηση των γκράφιτι στα όρια του Δήμου δεν βρήκε την απαραίτητη ανταπόκριση του κοινού ενώ δύο άλλες (που αποτελούν το θέμα των δύο βιβλίων που παρουσιάζονται στη συνέχεια) υπερκάλυψαν κατά πολύ το ποσό που χρειαζόταν για την  υλοποίησή τους.

Η μία από αυτές τις ιδέες αναπτύσσεται στο τρίτο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Έλα, σε ακούμε, τι ξέρεις να κάνεις καλύτερα;» στο οποίο κάνω γνωστή στα παιδιά την πολύ δημοφιλή πρακτική των ομιλιών τύπου TED conferences. Τα παιδιά των σχολείων του Δήμου των ηρώων υποβάλλουν γραπτώς στην εξεταστική επιτροπή που αποτελείται από τους ίδιους και τον πατέρα τους τις προτάσεις τους για το τι ξέρουν να κάνουν καλύτερα και θα ήθελαν να  παρουσιάσουν σε μία ημερίδα μπροστά σε κοινό. Η επιτροπή, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, προκρίνει προτάσεις παιδιών με θέματα όπως «Πώς γίνεται οι άλλοι να έχουν πάντα δίκιο», «Τι να κάνετε για να γυρίσει η μαμά στο σπίτι», «Πώς να φαίνεστε μεγαλύτεροι στα πάρτι», «Πού να κρύβετε τα πράγματά σας», «Πώς να μισήσετε τις διακοπές», «Είναι άδικο οι μεγάλοι να κλέβουν ιδέες από τα βιβλία των παιδιών» και «Ο αγαπημένος μου ζωγράφος με την κουκούλα» (για τον καλλιτέχνη των γκράφιτι Bansky).

Η δεύτερη ιδέα που γίνεται πραγματικότητα στο τέταρτο βιβλίο της σειράς με τον τίτλο «Οι Ρομπέν των παγωτών»  αφορά στην αλόγιστη σπατάλη στην αγορά τροφίμων που έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια τόνοι φαγητού να καταλήγουν στα σκουπίδια των πόλεων του δυτικού κόσμου. Γεγονός που δραστηριοποιεί τον πατέρα των ηρώων και τον ωθεί να φτιάξει μαζί με μερικούς φίλους του ένα σωματείο εθελοντών με σκοπό την περισυλλογή τροφίμων από αυτούς που τους περισσεύει, όπως εστιατόρια, ξενοδοχεία, φούρνοι και εταιρείες διοργάνωσης εκδηλώσεων, και τη διοχέτευσή τους σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, όπως οίκοι ευγηρίας, παιδικοί σταθμοί, σύλλογοι άπορων γονέων και οργανώσεις αστέγων. Το κεντρικό κεφάλαιο του βιβλίου περιγράφει τη μυθιστορηματική ολονύχτια περιπέτεια των τριών ηρώων καθώς φεύγουν από έναν γάμο στον οποίο είναι καλεσμένοι με γεμάτο το φορτηγάκι του σωματείου με τρόφιμα που είχαν περισσέψει και πάνε να συναντήσουν ένα άλλο μέλος του σωματείου που έχει μαζέψει τρόφιμα από πολυτελή ξενοδοχεία. Σκοπός τους είναι να ξεχωρίσουν από τα τρόφιμα που έχουν συλλέξει όσα είναι κατάλληλα για έναν παιδικό σταθμό, τα οποία θα παραδώσουν οι μεν, και για μια στέγη απόρων που θα επισκεφτεί ο δε.

Το πέμπτο βιβλίο της σειράς έχει τίτλο «Ο πιο γλυκός άνεργος μπαμπάς του κόσμου». Σε αυτό πρωταγωνιστεί μόνον ο μεγάλος αδελφός με τον πατέρα του ο οποίος χάνει τη δουλειά του. Μετά από μια μικρή περίοδο προσαρμογής και με τη βοήθεια και τον ενθουσιασμό του γιου του, που πολύ χαίρεται που θα τον έχει δίπλα του πολύ περισσότερο χρόνο, παίρνει την απόφαση αυτή του την ατυχία να τη μετατρέψει στην ευκαιρία που ανέκαθεν αναζητούσε να κάνει επιτέλους αυτά που πάντα επιθυμούσε… να γίνει μάγειρας! Μέχρι να γίνει αυτό, μαζί με τον γιο του κάνουν διάφορες μικροδουλειές για να ενισχύσουν το πενιχρό επίδομα ανεργίας, οι οποίες τους δίνουν τη δυνατότητα να γνωριστούν πολύ καλύτερα και να γνωρίσουν και όλους αυτούς τους έως τότε άγνωστους που ζούσαν στη διπλανή πόρτα. Βγάζουν βόλτα σκύλους, οργανώνουν ένα συνεργείο πλυσίματος αυτοκινήτων κατ’ οίκον, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά όσων φεύγουν για διακοπές και φροντίζουν τα ρολόγια του Δήμου να δείχνουν τη σωστή ώρα καθώς έχουν πείσει τους μαγαζάτορες που διαφημίζονται σε αυτά, από τους οποίους πληρώνονται, ότι η λάθος ώρα στο ρολόι θα ήταν δυσφήμιση για την επιχείρησή τους.

4) Η τέταρτη σειρά βιβλίων με τους ίδιους ήρωες χρησιμοποιεί το θέατρο ως όχημα έκφρασης και δημιουργικότητας. Και στα δύο βιβλία της σειράς «Σαν στο θέατρο» χρησιμοποιείται το ίδιο τέχνασμα: η μητέρα των παιδιών φεύγει έκτακτα από το σπίτι και ο ερασιτέχνης ηθοποιός πατέρας μην έχοντας πού να αφήσει τους δύο γιους, τους παίρνει μαζί του στο θέατρο όπου παίζει και αυτά παρακολουθούν το έργο από τα παρασκήνια συζητώντας και σχολιάζοντας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Εγώ θα τον λέω ΓκοντόΣτο «Εγώ θα τον λέω Γκοντό», που αποτελεί μια πρόταση γνωριμίας των νεαρών αναγνωστών με το έργο του Μπέκετ, o μικρός δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο μπαμπάς του θα πρέπει να πηγαίνει κάθε βράδυ στο θέατρο για να παίζει με τους φίλους του και δεν κάθεται στο σπίτι να παίζουν μαζί. Ο μεγάλος προσπαθεί να του εξηγήσει ότι το να είσαι ηθοποιός είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες. Όλοι μαζί περιμένουν τον κύριο Γκοντό, που αργεί απελπιστικά να έρθει να παίξει κι αυτός. Στο δεύτερο μέρος είναι σαν να ξαναβλέπουν το ίδιο έργο από την αρχή. Κι εκεί που κανένας δεν το περιμένει, το έργο τελειώνει. Και ο Γκοντό; Έστειλε ένα παιδί να πει στους ηθοποιούς ότι θα έρθει αύριο. Πάλι καλά που ο μπαμπάς, για να γιορτάσει τη γέννηση του ξαδέλφου των παιδιών (ο λόγος για την ξαφνική απουσία της μητέρας), κάλεσε μετά την παράσταση όλους τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη σε μια πιτσαρία. Στο τέλος όλοι παραξενεύτηκαν που ο κύριος Γκοντό τούς έστειλε μια τούρτα για να τους ζητήσει συγνώμη που δεν μπόρεσε να έρθει…

Το παιδί ΧόλντενΣτο «Το παιδί Χόλντεν», που αποτελεί μία απόπειρα θεατροποίησης του βιβλίου «Ο φύλακας στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, ο πατέρας υποδύεται έναν νέο 17 ετών που βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο μετά από μια νευρική κρίση την οποία είχε προκαλέσει η αποβολή του από το σχολείο. Τα παιδιά παρακολουθούν και σχολιάζουν τα δρώμενα. Άλλοτε συμπονούν και συμπάσχουν με τον ήρωα ενώ άλλοτε εξοργίζονται με τη συμπεριφορά του. Στο διάλειμμα, τα δυο παιδιά συναντούν στο μπαρ του θεάτρου τον σκηνοθέτη της παράστασης, φίλο του πατέρα τους, που προσπαθεί να τους εξηγήσει ορισμένα κρυμμένα μηνύματα του έργου και τους δίνει μερικές πληροφορίες για τον συγγραφέα του πρωτότυπου βιβλίου. Όσο απολαμβάνουν τα πατατάκια τους και τις πορτοκαλάδες τους, ο πατέρας των παιδιών, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη και τη συνενοχή του μεγάλου αδελφού, έχει στήσει μια πλάκα στον μικρό που του δίνει την ευκαιρία να αναρωτηθεί αθώα για τη θεατρική εμπειρία και τους ηθοποιούς. Μετά το τέλος της παράστασης, όλοι οι συντελεστές συναντιούνται γύρω από το τραπέζι ενός εστιατορίου όπου πέφτουν οι μάσκες.

Η προσπάθειά μου να φέρω σε επαφή το νεανικό αναγνωστικό κοινό με αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου από τον κόσμο των μεγάλων και με τους επιφανέστερους δημιουργούς του συνεχίζεται με μια άλλη σειρά με τίτλο «Το θέατρο όπως σας αρέσει», η οποία μέχρι στιγμής περιλαμβάνει τέσσερα βιβλία.

ΤρικυμίαΣτο «Μία τρικυμία που δεν μοιάζει με καμία!» έχω διασκευάσει την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ για παιδιά από 8 χρονών και την έχω εικονογραφήσει με φωτογραφίες με φιγούρες και σκηνικά από παιχνίδια της γνωστής μάρκας Playmobil από την οποία περιμένω την έγκρισή της για την έκδοση του βιβλίου. Θέλω με αυτόν τον τρόπο να υποδείξω στα παιδιά άλλον έναν τρόπο οικειοποίησης που προάγει τη δημιουργικότητά τους.

Τρωίλος και Χρυσηίδα αλλιώςΣτο «Τρωίλος και Χρυσηίδα αλλιώς», διασκευή κι αυτό ενός από τα λιγότερο γνωστά έργα του Σαίξπηρ, οι πρωταγωνιστές, αντί για αντίπαλοι στον Τρωικό πόλεμο, είναι έφηβοι παίκτες ποδοσφαίρου των ομάδων δύο γειτονικών πόλεων που καταλύουν σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο μαζί με τους γονείς τους μία μέρα πριν από τον τελικό μεταξύ τους. Εκτός από τον εφηβικό έρωτα και την απιστία, θίγονται θέματα όπως η αλαζονεία, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η συντροφικότητα και η θυσία για τον άλλο.

ΦάλσταφΣτο «Οι ιστορίες του παππού Φάλσταφ στον μικρό Ουίλιαμ» έχω κάνει τον πιο συμπαθητικό ήρωα των έργων του Σαίξπηρ παππού του και τον έχω βάλει να του λέει, σαν να μιλούσε σε ένα παιδί, οκτώ ιστορίες τις οποίες, όταν μεγαλώσει ο μικρός Ουίλιαμ, θα μετατρέψει στα πιο γνωστά του θεατρικά έργα.

Μολιέρος, το κατά φαντασίαν παιδίΚάτι παρόμοιο έχω κάνει και με τον Μολιέρο στο «Μολιέρος, το κατά φαντασία παιδί». Τις ιστορίες που κι αυτός θα κάνει θεατρικά έργα τις άκουγε όταν ήταν παιδί από την υπηρέτρια Τουανέτ, από τον υπηρέτη Μασκαρίλο και από τον παππού Λουί ο οποίος τον έπαιρνε μαζί του στις υπαίθριες γιορτές από όπου ξεπήδησε το γαλλικό θέατρο στις αρχές του 17ου αιώνα στο Παρίσι.

Για εφήβους έχω γράψει έως σήμερα τρία βιβλία.

Η παρέα του ΣουνίουΓια τις ανάγκες του βιβλίου «Η παρέα του Σουνίου», στηριζόμενος ως επί το πλείστον σε αληθινά βιογραφικά τους στοιχεία, έχω κάνει εφήβους οκτώ από τους σημαντικότερους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας των αρχών του 20ού αιώνα, τους έχω κάνει να έρχονται στο Σούνιο με τις οικογένειές τους το 1932, για διαφορετικούς λόγους (όπως στην πραγματικότητα έγινε με μία από αυτούς) και να διηγούνται ο καθένας στους υπόλοιπους το βιβλίο που θα γράψουν όταν μεγαλώσουν… Νωρίς το απόγευμα της τέταρτης ημέρας της γνωριμίας τους η Βιρτζίνια Γουλφ ξεκινάει πρώτη. Τους διηγείται την ιστορία ενός παιδιού που ζητούσε από τους γονείς του να τον πάνε σ’ έναν φάρο (Στον φάρο). Μετά την αφήγησή της, οι παρευρισκόμενοι σχολιάζουν αποσπάσματα και εικόνες που τους άρεσαν περισσότερο· το ίδιο θα κάνουν και με τις υπόλοιπες αφηγήσεις. Ακολουθούν ο Σάμουελ Μπέκετ με την ιστορία δύο κακοντυμένων που περιμένουν κάποιον κύριο Γκοντό που τελικά δεν έρχεται (Περιμένοντας τον Γκοντό), η Έμιλυ Ντίκινσον που τους διαβάζει τριάντα εφτά ποιήματά της, ο λαλίστατος Τζέημς Τζόυς που τους διηγείται μία μέρα από τη ζωή κάποιου κυρίου Μπλουμ στο Δουβλίνο (Οδυσσέας), ο Μαρσέλ Προυστ με μια ερωτική ιστορία πάθους και ζήλιας ενός νεαρού κυρίου ονόματι Σουάν (Ένας έρωτας του Σουάν), ο Φραντς Κάφκα με την ιστορία ενός άνδρα που κατηγορείται, άδικα μάλλον, από τις αρχές της χώρας του και οδηγείται σε δίκη (Η Δίκη), ο Κωνσταντίνος Καβάφης που τους διαβάζει ποιήματά του που συνήθως μιλούν για κάτι παλιές, ξεχασμένες εποχές και τελευταίος ο Τζέρομ Σάλιντζερ με την ιστορία ενός δεκαεπτάχρονου παιδιού που το έχουν διώξει από το σχολείο και τις περιπέτειες του μυαλού του κατά τη διάρκεια της διήμερης περιπλάνησής του στη Νέα Υόρκη (Φύλακας στη σίκαλη).

Όλος ο Μολιέρος σε μια ώραΤο δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Όλος ο Μολιέρος σε μια ώρα» συστήνει στους εφήβους τον διάσημο σε όλον τον κόσμο γάλλο θεατράνθρωπο με τον πρωτότυπο τρόπο που πριν από μερικά χρόνια είχε γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό το έργο του Σαίξπηρ (Όλος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα). Οι τέσσερις ηθοποιοί, δύο κορίτσια και δύο αγόρια, δεν παίρνουν ούτε ανάσα για να παίξουν αποσπάσματα από τα πιο γνωστά έργα του Μολιέρου, όπως Δον ΖουάνΤαρτούφος και Ο κατά φαντασίαν ασθενής, από τα πιο κωμικά του, όπως Ο ΦιλάργυροςΟ ΑρχοντοχωριάτηςΟι φαντασμένες και Οι Σοφολογιότατες, από τα πιο παιχνιδιάρικα, όπως Ζωρζ Νταντέν και Ερωτικό πείσμα, από τα πιο γλυκά του, όπως το Σχολείο των γυναικών, από το άγνωστο σε πάρα πολύ κόσμο Η πριγκίπισσα της Ήλιδας και από τα αριστουργήματά του, τον Αμφιτρύωνα και τον Μισάνθρωπο.

Ο Νίτσε για παιδιάΤο «Ο Νίτσε για παιδιά και για όσους πρέπει να ξαναγίνουν παιδιά για να διορθώσουν μερικά πραγματάκια…» φιλοδοξεί να δώσει στα παιδιά άνω των 10-12 ετών, με αντισυμβατικό και χιουμοριστικό τρόπο, συμβουλές που υποτίθεται ότι υπονοούνται στις συμβουλές των εκπαιδευτικών και των γονιών τους.

Μέσα από μικρά κατανοητά κείμενα με παραδείγματα και προτροπές για επιβεβαίωση στην πραγματική ζωή και ιδιαίτερα μέσα στην οικογένεια των στόχων που διαλέγει να βάλει κάθε παιδί, ο Νίτσε γίνεται δάσκαλος για να τους αποδείξει μεταξύ άλλων ότι: δεν μπορεί κανείς να είναι πάντα ευτυχισμένος, ότι ο μεγαλύτερος κρυμμένος θησαυρός που μπορούν ν’ ανακαλύψουν θα είναι μέσα στο ίδιο τους το κεφάλι, ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι κάποιος καλός σε όλα, ότι πρέπει να χαίρονται με τις αποτυχίες τους γιατί είναι το πρώτο βήμα για μια επιτυχία, ότι τίποτα δεν μας ανήκει ολοκληρωτικά εκτός από τα όνειρά μας και ότι ο καθένας βρίσκει τη ζωή καλύτερη όταν παύει να τη συγκρίνει με τη ζωή των άλλων …. Καθεμία από τις παραπάνω ιδέες που έχουν σταχυολογηθεί από τα λεγόμενα του Νίτσε αναπτύσσεται σε ξεχωριστά μικρά κεφάλαια έκτασης 1000-2000 λέξεων.

Φάλσταφ ΣελεστίναΓια ενήλικες έχω γράψει ένα θεατρικό έργο με τίτλο «Όταν ο σερ Τζον Φάλσταφ συνάντησε τη Σενιόρα Σελεστίνα» στο οποίο η πρωταγωνίστρια του έργου του Φερνάντο Ντε Ρόχας, που όπως αποδεικνύεται δεν είχε δολοφονηθεί από τους δύο βοηθούς της, καταφτάνει στον τόπο καταγωγής του Σαίξπηρ (Στάντφορντ) αποφασισμένη να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της κοντά στον σερ Τζον ο οποίος κι αυτός, απογοητευμένος από την αχαριστία του κόσμου, είχε σκηνοθετήσει τον θάνατό του για να γυρίσει κοντά στον εγγονό του για να του διηγείται ιστορίες (όπως γίνεται στο βιβλίο μου «Οι ιστορίες του παππού Φάλσταφ στον μικρό Ουίλιαμ»). Η μάγισσα Σελεστίνα και ο γενναίος μόνο στο μυαλό του σερ Τζον, μετά από τις πρώτες δύσκολες μέρες της γνωριμίας τους, φαίνεται να το διασκεδάζουν πολύ, παρουσία και του μικρού Ουίλιαμ σε πολλές σκηνές. Τελικά, ίσως πρέπει να πεθάνει κανείς για να ζήσει ελεύθερος, αναφέρεται στην αρχή της εισαγωγής του βιβλίου.

Τα περισσότερα από τα βιβλία κοσμούνται με πρωτότυπα σχέδια του ζωγράφου Άκη Ουλκέρογλου καθώς και με φωτορεαλιστικές συνθέσεις στην αρχή κάθε κεφαλαίου με χρήση αυτών των σχεδίων.

Καθώς εκλείπουν ιστορικές αναφορές, θρησκευτικές προτιμήσεις και έννοιες που θα παρέπεμπαν σε εθνικά χαρακτηριστικά και τοπικισμούς, η δράση των ηρώων θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε χώρα του Δυτικού κόσμου.

Επαγγελματίες επιμελητές έχουν επιμεληθεί τα βιβλία που ήδη διατίθενται.

Ο αριθμός των λέξεων και των εικόνων του κάθε βιβλίου αναφέρεται στο κάτω μέρος της περιγραφής του στην οποία παραπέμπουν οι παραπάνω σύνδεσμοι.

Ο καλύτερος μπαμπάς των νοτίων προαστίων

Η συνέντευξή μου στον Κώστα Τζούνα οπως δημοσιεύτηκε στο nou-pou-gr:

Ο συγγραφέας Αριστείδης Μιχαλόπουλος, κάτοικος Καλαμακίου και με μεγάλη προυπηρεσία στον εκδοτικό χώρο, αποφάσισε πριν από ένα χρόνο να ξεκινήσει τον δικό του ψηφιακό εκδοτικό οίκο όπου βγάζει εξαιρετικά βιβλία για παιδιά, εφήβους (σ.σ. και εσαεί εφήβους). Τα περισσότερα από τα οποία έχουν για ήρωα εκείνον και τους δυο του γιους.

syggrafeas_1

‘ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, ΤΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ’

Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το παιδικό βιβλίο;

Στην Ελλάδα υπάρχουν ιδεολογικά και εμπορικά συμφέροντα που κρατάνε τα βιβλία για παιδιά και για εφήβους πολλά χρόνια πίσω. Εκδίδει π.χ. μια δασκάλα ένα βιβλίο, έχει τους φίλους της που το προωθούν ο ένας στον άλλον και νομίζουν ότι είναι ένα αριστούργημα. Μια κατάσταση που πάντα με στεναχωρούσε. Το να βλέπω δηλαδή πιτσιρίκια να κρατάνε στα χέρια τους προϊόντα που είτε υποτιμούν την νοημοσύνη τους είτε δεν τα αφορούν. Για ποιο λόγο δηλαδή να καθίσει να διαβάσει ένα παιδί τι έκανε π.χ. μια κυρία στον εμφύλιο; Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το μάθει σαν ιστορία στο σχολείο. Αλλά ένα παιδί και ένας έφηβος έχουν ανάγκη άλλα πράγματα. Οπότε αποφάσισα να κάνω κάτι για αυτό.

Ποιο είναι το πρώτο παιδικό βιβλίο που γράψατε;

Ήταν το ‘Κοιμήσου επιτέλους’ που κυκλοφόρησε το 2010. Aν και η αλήθεια είναι ότι πάντοτε έγραφα σαν να απευθύνομαι σε παιδιά και ότι πολλά από τα 15 βιβλία που έχουν ήδη κυκλοφορήσει ήταν υπό σχεδιασμό εδώ και χρόνια. Με ενδιαφέρει έντονα η δημιουργικότητα στα παιδιά. Το πώς μπορείς να την αναπτύξεις, να τη συντηρήσεις και να τη βάλεις να δουλέψει για το καλό τους. Όπως συμβαίνει μέσα από τη νέα σειρά βιβλίων κατά της απληστίας που ετοιμάζομαι να κυκλοφορήσω. Γενικότερα τα βιβλία μου έχουν τη λογική της δημιουργίας ενός υπέροχου μικρόκοσμου, μιας φωλιάς εντός της οποίας η δημιουργικότητα των παιδιών έχει την ευκαιρία να κάνει θαύματα.

syggrafeas_2

Σε πολλά από τα βιβλία σας ήρωας είστε ο ίδιος μαζί με τους δυο σας γιους, τον Οδυσσέα και τον Νικόλα (ετών 8 και 13 αντίστοιχα). Κάτι που, ως πατέρας και εγώ, βρίσκω συγκινητικό. Και πρωτότυπο.

Μεγαλώντας ο πατέρας μου ήταν απών. Οπότε βρήκα έτσι την ευκαιρία μαζί με τα παιδιά μου να γίνω και εγώ παιδί και να παίξω και να διασκεδάσω. Δεν πρόκειται για παραμύθια, αλλά για ένα μικρόκοσμο που έχω δημιουργήσει, με τις ‘περιπέτειες’ μας να κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού. Υπό την έννοια ότι δεν είναι όλα πράγματα που έχουμε κάνει. Η δικιά μου φιλοσοφία γενικότερα είναι ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ευτυχήσει με τα μέσα που του δίνονται και που δημιουργεί ο ίδιος. Και αυτό προσπαθώ να αποδείξω με όλα τα βιβλία μου. Ότι καθένας μας μπορεί να δημιουργήσει ένα δικό του βασίλειο, ένα μικρόκοσμο που εκεί μέσα θα αισθάνεται ευτυχισμένος. Ο καλύτερος δρόμος για να το πετύχεις αυτό είναι η απόκτηση παιδιών και η ουσιαστική ενασχόληση με αυτά. Άλλωστε κοινωνιολογικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η επιτυχία των παιδιών (οικονομική, συναισθηματική, κοινωνική) είναι συνάρτηση του χρόνου που αφιερώνει σε αυτά ο γονέας. Γιατί όσο περισσότερο ασχολείσαι με τα παιδιά, τόσο καλύτερα θα πάνε στην ζωή τους.

Πως αισθάνονταν οι γιοι σας βλέποντας πράγματα που έκαναν ή έλεγαν να γίνονται βιβλίο;

Ο μικρός παραξενεύτηκε πολύ για το πως γινόταν πράγματα που κάναμε, που φανταζόμασταν ή που λέγαμε πάνω στο παιχνίδι να καταλήγουν σε ένα βιβλίο. Ο μεγάλος το παρακολουθούσε πιο ψύχραιμα. Επίσης υπήρχαν και κάποιοι φίλοι τους που τους ζήλευαν.

aristides_photo_3

Ποιά είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Σε λίγους μήνες κυκλοφορεί η Τρικυμία του Σαίξπηρ με φωτογραφίες από φιγούρες Playmobil τις οποίες έχω φτιάξει εγώ, ενώ αυτή την εποχή γυρνάμε την Οδύσσεια με Playmobil. Έχω γράψει το σενάριο ώστε να είναι προσαρμοσμένο για παιδιά και μαζί με τους γιους μου στήνουμε κάθε λήψη με φιγούρες Playmobil και την φωτογραφίζουμε. Επίσης συνεχίζω την προσπάθεια να πουλήσω τα δικαιώματα των βιβλίων στο εξωτερικό. Ήδη ένα από αυτά, το ‘Οι ιππότες της αναποδογυρισμένης ετικέτας’ έχει μεταφραστεί στα αγγλικά.

Που θα προτείνατε σε ένα γονιό που μένει στα νότια προάστια να πάει με τα παιδιά του;

Σε χώρους που μπορούν να καθίσουν πολλές ώρες τα παιδιά με βιβλία. Όπως π.χ., από τη στιγμή που δεν έχουμε βιβλιοθήκες, στο Public στη Γλυφάδα. Μας αρέσει να παίρνουμε δεκάδες παιδικά βιβλία, να πηγαίνουμε στον 2ο όροφο όπου έχει ένα τεράστιο τραπέζι και θέα στη θάλασσα και να καθόμαστε.

*Ο Αριστείδης Μιχαλόπουλος έχει επίσης γράψει μια σειρά βιβλίων για τα μουσεία της Ελλάδας, μια ιστορία της ελληνικής τέχνης και ένα πολιτιστικό οδηγό για την Ήπειρο και την Μεγάλη Ελλάδα.

Όταν τα παραμύθια γράφονται για να πραγματοποιηθούν

aristides_photo_1Η συνέντευξή μου στην Γεωργία Δρακάκη που δημοσιεύτηκε στο city-vibes.gr:

1) Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και ποιο το τελευταίο μέχρι σήμερα;

Καθώς απ” ότι φαίνεται είχα απωθήσει σχεδόν τα πάντα από τα παιδικά μου χρόνια, το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι να κρατάω στα χέρια μου ήταν τα «Άπαντα» του Διονύσιου Σολωμού(!) που μου είχε χαρίσει ένας ξάδελφος μου που τότε υπηρετούσε στην ΕΣΑ(!!). Το δεύτερο ήταν ένα βιβλίο του Κωστή Παλαμά και το τρίτο το δερματόδετη  «Η Αυγή» του Νίτσε(!!!)… άσε, χάλια. Έπρεπε να κάνω παιδιά για να ζήσω κι εγώ σαν παιδί και να διαβάσω (στα κρυφά εννοείται…) κανένα παιδικό βιβλίο. Να σου πω όμως για το τελευταίο παιδικό, που είναι ένα αριστούργημα και για… θα δεις και για τι άλλο. Λοιπόν πρόκειται για το «Ο άνεμος στις ιτιές» του Κέννεθ Γκρέιαμ (Kenneth Grahame) το οποίο είναι ένας ύμνος στη φιλία και στην άδολη αφοσίωση  ενός τυφλοπόντικα, ενός νεροπόντικα, ενός ασβού και ενός βατράχου (Πατάκης, 1999). Αυτό το βιβλίο των 272 πυκνογραμμενότατων σελίδων με εξαιρετικά σχέδια, το αγόρασα πριν δύο μήνες από την Πολιτεία, πόσο λες; 1,40 Ευρώ… Δείγμα βιβλίου που πέρασε απαρατήρητο ενώ θεωρείται κλασικό του είδους του στο εξωτερικό και έχει επηρεάσει πολλούς συγγραφείς. Ένας από τους λόγους που τέτοια σπουδαία βιβλία δεν πουλάνε στην Ελλάδα είναι ότι διάφορα «ιερατεία» ανέμπνευστων συγγραφέων μέσα από κλίκες, κύκλους, συντροφιές και άλλες τέτοιες παρέες, υποστηρίζουν βιβλία μόνο των φίλων τους και αυτοί με τη σειρά τους υποστηρίζουν τα δικά τους και πάει λέγοντας. Το αποτέλεσμα είναι να κρατούν τα παιδιά δέσμια ιδεολογικών, εμπορικών και συντροφικών συμφερόντων. Ευτυχώς που αυτά αλλάζουν σιγά -σιγά.

2) Χαρτί και οθόνη, σε σχέση με την ανάγνωση (παιδικού;) βιβλίου. Φίλοι ή εχθροί μεταξύ τους;

Το χαρτί και η οθόνη είναι ήδη όχι μόνο φίλοι, αλλά κολλητοί στο μυαλό πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν βλέπουν παντού μπαμπούλες. Και επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα στο καταπιεί κανένας υιός, θα σου θυμίσω γιατί πρέπει να πούμε ναι και στο ψηφιακό βιβλίο σε αυτή τη χώρα που έχουμε την τύχη να αναπνέουμε: μισή τιμή σε σχέση με το έντυπο (έτσι θα έπρεπε να είναι, και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι), ποτέ δεν εξαντλείται, το έχεις τη στιγμή που το επιθύμησες, το στοιβάζεις μαζί με άλλα 1.000-3.000 στην τσέπη σου. Επίσης, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ενσωματωμένο λεξικό, να κρατήσεις σημειώσεις που μπορείς μετά να επεξεργαστείς, να αλλάξεις γραμματοσειρά, να διαβάζεις τη νύχτα κάτω από την κουβέρτα σου… Άσε που μπορείς να έρθεις άμεσα σε επαφή με τον συγγραφέα, πού το πας αυτό; Τίποτα δεν σε εμποδίζει βέβαια να διαβάζεις και από εκείνα τα… χάρτινα παλιοπράματα με τις κιτρινισμένες σελίδες που γεμίζουν σκόνη!  Λίγη σοβαρότητα ,όμως, για να σου πω ότι πολλές χιλιάδες παιδιά μπαίνουν στο χώρο του βιβλίου με ηλεκτρονικό μέσο και ότι, με το ψηφιακό βιβλίο, ο καθένας μπορεί να φτιάξει έναν εκδοτικό οίκο με λίγα χρήματα για να πουλάει τα βιβλία του (το σπίτι που σου έλεγα) και βιβλία φίλων του ή ανθρώπων που εκτιμά και ας μην είναι φίλοι του.

3) Ποιοι είναι οι δικοί σας αγαπημένοι ήρωες παραμυθιών;

Δεν ξέρω πολλά από παραμύθια. Μήπως εννοείς ήρωες από παιδικά βιβλία; Εντάξει τότε. Λοιπόν, ο πιο αγαπημένος μου είναι (είμαι) ο τίγρης από τα δύο αριστουργηματικά βιβλία του Α.Α. Μιλν με τον φοβερό και στρουμπουλό αρκούδο Γουίνυ (άλλο ένα παράδειγμα βιβλίων σχεδόν άγνωστων στην Ελλάδα, τα οποία εγώ θεωρώ ότι είναι απαραίτητα για παιδιά, κάθε ηλικίας, καθώς απ’ ότι έχει αποδειχτεί, ο συγγραφέας τους περνούσε ιδέες ζεν). Μην ξεχάσω να σου πω, όμως, ότι από τα κορίτσια προτιμώ την Πίπη της υπέροχης Άστριντ Λίντγκρεν και τη Ματίλντα του αξεπέραστου Ρόαλντ Νταλ. Ουπς! ξέχασα τον Πήτερ, τον Πήτερ  Παν, και ποιος τον ακούει όταν γυρίσει στα όνειρά μου…

4) Ποια η γνώμη σας για τη λεγόμενη «τέχνη για παιδιά»; Εννοώ τα θέατρα, τη λογοτεχνία, τα τραγούδια που κυκλοφορούν κατά καιρούς…

Τέχνη είναι μία και είναι  απαραίτητη για τα παιδιά περισσότερο από ό, τι για τους μεγάλους. Τα τελευταία χρόνια, ένας μεγάλος αριθμός εμπνευσμένων ανθρώπων, όπως ο Sir Ken Robinson και ο Alain de Botton, συζητούν για το χρεοκοπημένο ακαδημαϊκό μοντέλο εκπαίδευσης και για το τι καινούργιο θα το αντικαταστήσει. Μιλούν για ένα μοντέλο που θα επικροτεί τη δημιουργικότητα, μέσα από την τέχνη κυρίως, καθώς πολλές έρευνες έδειξαν ότι αυτό που κάνει το κυνήγι της στείρας γνώσης είναι καταστροφικό-ισοπεδώνει τη φαντασία των νέων ανθρώπων. Εγώ δηλώνω οπαδός αυτής της σχολής και το υποστηρίζω με μια ολόκληρη σειρά βιβλίων που έχουν να κάνουν με την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων: Βάζω τους ήρωές μου να κάνουν συλλογή από αναποδογυρισμένες ετικέτες ρούχων και σχεδίων από παιδικές κάλτσες (με τις οποίες κάνουν και έκθεση στη γκαλερί ενός φίλου του μπαμπά τους), να μοιράζουν χρωμοπαγίδες στους φίλους τους για να τους πείσουν ότι μόλις αυτές βγουν από το πλυντήριο είναι σαν αληθινά έργα τέχνης… να βγάζουν φωτογραφίες με σκιές και με σύννεφα που όλο κάτι τους θυμίζουν… Μήπως ξέφυγα λίγο από το θέμα; Έτσι γίνεται πάντα με την τέχνη, την οποία τα παιδιά δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ, αν κάποιος τους μιλήσει γι’ αυτήν από νωρίς και με έναν αντισυμβατικό τρόπο. Ναι ,λοιπόν, τέχνη στα παιδιά, και όχι τέχνη για παιδιά.

5) Διηγηθείτε μας, αν θέλετε, ένα μικρό παραμύθι. Και γιατί όχι, την περίληψη αυτού που ετοιμάζετε τώρα.

Δεν είμαι καλός στα παραμύθια. Οι δικοί μου ήρωες τρελαίνονται για μυθιστορίες. Ιστορίες που τους φαίνονται τόσο φανταστικές όταν τις φτιάχνουν, που αξίζει τον κόπο να τις ζήσουν και να τις διηγηθούν. Είναι  περίεργοι τύποι, δεν ξέρεις τι τραβάω με δαύτους! Όσο για την ερώτησή σου περί του τι ετοιμάζω,  μέχρι το τέλος του χρόνου ελπίζω να έχω τελειώσει το πέμπτο βιβλίο της καινούριας σειράς βιβλίων μου που έχει να κάνει με τι λες; Με τον πόλεμο ενάντια σε μιας άσχημης, γριάς, χοντρής μάγισσας, της Απληστίας!  Τη δημιουργικότητα που πρέπει να αντλήσουμε από τα παιδιά σε μικρή ηλικία, κάτι πρέπει να την κάνουν όταν μεγαλώσουν. Ε, λοιπόν εγώ, σε μια σειρά βιβλίων, τους υποδεικνύω τρόπους για το πώς να την κάνουν να δουλέψει για το κοινό καλό: διοργανώνουν μια σειρά διαλέξεων για παιδιά στα πρότυπα των Ted conferences, ανεβάζουν ιδέες τους για χρηματοδότηση από το κοινό (crowd funding), συμμετέχουν σε μια εθελοντική ομάδα που μεσολαβεί μεταξύ αυτών που τους περισσεύει φαγητό και αυτών που το έχουν ανάγκη… Πρόκειται για παραμύθια που μπορούν να γίνουν και πραγματικότητα κάποια μέρα.

Βιρτζίνια Γουλφ, Προυστ, Σάλιντζερ, Τζόυς, Μπέκετ, Έμιλυ Ντίκινσον, Κάφκα και Καβάφης: Έφηβοι στο Σούνιο

Η παρέα του ΣουνίουΗ συνέντευξή μου στον Άρη Δημοκίδη που δημοσιεύτηκε στο LIFO σήμερα:

Το βιβλίο μου Η παρέα του Σουνίου ανήκει στην τρίτη σειρά ψηφιακών βιβλίων που έχω γράψει με κατευθυντήριους άξονες την αντισυμβατικότητα, τη δημιουργικότητα, την ανατροπή και το χιούμορ.

Στην πρώτη σειρά που απευθύνεται σε παιδιά από 7 έως 12 ετών προσπάθησα να υποδείξω στα παιδιά, αλλά και στους γονείς τους που έχουν διάθεση να ασχοληθούν, τρόπους ανάδειξης της δημιουργικότητάς τους μέσα από την αυτοαναφορικότητα, τη διήγηση, την ενασχόληση με την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων, πρωτότυπες δραστηριότητες και το θέατρο.

Καθώς θεωρώ ότι η παρούσα οικονομική κρίση οφείλεται (και) στην έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας, στη δεύτερη σειρά βιβλίων μου για εφήβους προσπάθησα να περιγράψω τρόπους πρακτικής εφαρμογής αυτής της δημιουργικότητας που πηγάζει και πρέπει να αντληθεί πριν από την εφηβεία.

Αυτά τα παιδιά που αντιλαμβάνονται τη δημιουργικότητά τους και βρίσκουν τρόπους να τη χρησιμοποιήσουν για να ομορφύνουν τον κόσμο τους (πρώτη και δεύτερη σειρά των βιβλίων μου) δεν μπορούσα να τα αφήσω έτσι στο τέλος της εφηβείας τους…

Στο πρώτο βιβλίο της τρίτης σειράς που είναι το Η παρέα του Σουνίου, τους προτείνω οκτώ σπουδαίους συγγραφείς που τους παρουσιάζω στην ίδια ηλικία με αυτούς και που τους μοιάζουν σε πολλά πράγματα. Είναι κι αυτοί αντισυμβατικοί χαρακτήρες, αντιδρούν στη θρησκευτική καταπίεση, ψάχνουν τρόπους να εκφράσουν τη διαφορετικότητά τους, πλημμυρίζουν από ενέργεια, κάνουν σχέδια πώς να κατακτήσουν τον κόσμο, είναι υπερευαίσθητοι αλλά και έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα να παραμείνουν έτσι σε όλη τους τη ζωή και ερωτεύονται, τέσσερις από αυτούς συνομηλίκους του ίδιου φύλου.

Ανάμεσα σε τόσα «ψέματα», Η παρέα του Σουνίου περιέχει και μια αλήθεια: η Βιρτζίνια Γουλφ ήρθε στ” αλήθεια στην Ελλάδα για δεύτερη φορά το 1932 που εξελίσσεται η δράση του βιβλίου. Γιατί να μην πέρασε μια εβδομάδα στο ξενοδοχείο Ποσειδώνειον του Σουνίου που φιλοξενούσε άλλους εφτά εφήβους σαν κι αυτή;

Βασισμένο σε πραγματικά βιογραφικά στοιχεία κατά το πλείστον και γραμμένο με έναν τρόπο που να το κάνει να διαβάζεται και από εφήβους, μιλάω για τη Βιρτζίνια που όταν μεγαλώσει θα γράψει το καλύτερο βιβλίο της για ένα αγόρι που ήθελε τόσο πολύ να πάει σε ένα φάρο που έβλεπε απέναντι από το εξοχικό του, για τη φίλη της από την Αμερική Έμιλυ που έγραφε για το θάνατο με τον ίδιο τρόπο που έγραφε για κοκκινολαίμηδες, για δύο Ιρλανδούς που από μικροί είχαν ανακαλύψει τη ζάλη της μαύρης μπύρας και τα γεμάτα αυταπάτες μονοπάτια προς τη δόξα, για ένα φοβισμένο παιδί από την Πράγα που όποιος θα διάβαζε αυτά που θα έγραφε αργότερα δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτα, για τον Τζέρομ που αυτό που θα ήθελε να κάνει περισσότερο στη ζωή του ήταν να προσέχει παιδάκια να μην πέφτουν σε γκρεμούς δίπλα σε χωράφια σίκαλης, και για δύο εστέτ έφηβους, τον έναν από το Παρίσι και τον άλλο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι η αφήγηση του καθενός από τα παιδιά στους υπόλοιπους του καλύτερου βιβλίου που θα γράψει όταν μεγαλώσει και που μπορεί να μοιάζει με αυτό που ο αναγνώστης έφηβος νοιώθει ότι μπορεί να γράψει κι αυτός ή που έχει ήδη αρχίσει να γράφει.

Βέβαια θέλω να πιστεύω ότι Η παρέα του Σουνίου μπορεί να διαβαστεί και από το κοινό που γνωρίζει λίγο ή πολύ αυτούς τους υπέροχους οκτώ και θα ήθελε να δει τι θα έκαναν ως έφηβοι.

Θα ήθελα επίσης να διαβαστεί και από τους ειδικούς σε κάθε συγγραφέα καθώς περιλαμβάνει καλά κρυμμένες, ελπίζω, διάφορες δοκιμιακού χαρακτήρα υποθέσεις σχετικά με το έργο τους. Ιδιαίτερα σε τομείς όπως η συγγραφική επινοητικότητα σε νεαρή ηλικία, οι πνευματικές απολαβές από την ηθελημένη (αν και με πισωγυρίσματα) απομάκρυνση από τη θρησκεία, η αντίδραση στη γονική καταπίεση οποιασδήποτε μορφής, η από τα σπάργανα ακόμη αίσθηση της πνευματικής συγγένειας ή το αντίθετό της, η δια του υπόλοιπου βίου απαξιωτική απόρριψη…

Όλα αυτά που στα υπόλοιπα βιβλία μου πραγματεύομαι εμπλουτισμένα από τη ζωή και το έργο αυτών των οκτώ συγγραφέων που εκτιμώ ιδιαίτερα και στους οποίους ξαναγυρνώ κάθε φορά που νοιώθω εξαπατημένος όταν αρχίζω να διαβάζω άνοστα χοντρά βιβλία που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η δεκαεννιάχρονη Βιρτζίνια Στήβεν έρχεται με τον πατέρα της και την αδελφή της καθώς την προηγούμενη χρονιά που είχαν έρθει στην Ελλάδα για πρώτη φορά, παρέα με τον πρόωρα χαμένο στο μεταξύ αδελφό των κοριτσιών, είχαν ενθουσιαστεί και είχαν υποσχεθεί στον εαυτό τους να επιστρέφουν κάθε χρόνο.

Ο συνομήλικος της νεαρής Αγγλίδας, παριζιάνος Μαρσέλ Προυστ καταφτάνει μ” ένα βουνό αποσκευές, την αγαπημένη του μητέρα και τη λατρευτή του γιαγιά. Το ταξίδι το είχε προγραμματίσει η δεύτερη για να τραβήξει τον εγγονό της από τις κακές, κατά τη γνώμη της, παρέες του στο Μπαλμπέκ όπου παραθέριζαν έως τότε.

Ο Τζέρομ Ντέιβιντ Σάλιντζερ καταλύει στο ίδιο ξενοδοχείο με τους φανταστικούς του γονείς και τον φανταστικό μεγάλο αδελφό του Σέιμορ στους οποίους θα αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιευμένης μέχρι το θάνατό του συγγραφικής του παραγωγής.

Με τα χρήματα που είχε κερδίσει από ένα διαγωνισμό διηγήματος και με την προκαταβολή μιας υποτροφίας, ο δεκαεφτάχρονος Τζέημς Τζόυς κάλυψε τα έξοδα του ταξιδιού για τον εαυτό του, τους γονείς και τον αδελφό του.

Ο συνομήλικος και συμπατριώτης του Τζέημς Σάμουελ Μπέκετ, ως δώρο για το τελευταίο καλοκαίρι πριν από τη φοίτηση στο κολέγιο, είχε ζητήσει από τον πατέρα του δύο εβδομάδες διακοπών στον τόπο όπου γεννήθηκε το θέατρο.

Τη δεκαοκτάχρονη Έμιλυ, κόρη του γερουσιαστή Ντίκινσον από τη Μασαχουσέτη, την τρόμαζαν τα μακρινά ταξίδια. Δέχτηκε όμως να συνοδέψει τους γονείς της, τον αδελφό και την αδελφή της σ” εκείνο το ταξίδι στους Αγίους Τόπους, μόνο και μόνο γιατί προηγουμένως θα περνούσαν μία εβδομάδα στην Ελλάδα.

Στο μακρύ ταξίδι με το τρένο για την Αθήνα, οι δύο Ιρλανδοί Τζέημς και Σάμουελ, που από τότε που γνωρίστηκαν είχαν γίνει αχώριστοι, είχαν εντοπίσει ένα παράξενο, λιγομίλητο αγόρι. Το έλεγαν Φραντς Κάφκα και ταξίδευε με τον αυστηρό πατέρα του, τη μητέρα του και μία αδελφή του που φαινόταν ν” αγαπάει πολύ.

Την ίδια εκείνη μέρα του Αυγούστου, στο ίδιο ξενοδοχείο, καταφτάνει από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, παρέα με μια γάτα τυλιγμένη στην καμπαρντίνα του, ο σχεδόν δεκαεννιάχρονος Κωνσταντίνος Καβάφης για δύο, κατασκοπευτικούς, λόγους. Ο δεύτερος ήταν για να διερευνήσει τις πιθανότητες να αναδειχθεί, αυτός κι όχι κάποιος άλλος, σημαντικότερος ποιητής της ελληνικής γλώσσας των αρχών του 20ού αιώνα.

Μετά το πρωινό της δεύτερης μέρας τους στην Ελλάδα, οι γνωστές από πριν Βιρτζίνια και Έμιλυ καθώς και οι συνταξιδιώτες του τρένου Τζέημς και Σάμουελ πηγαίνουν για μπάνιο. Στην ακρογιαλιά γνωρίζονται ο Τζέρομ με τον Φραντς και, στη σκιά του αιθρίου του ξενοδοχείου, ο Μαρσέλ με τον Κωνσταντίνο.

Το απόγευμα τα δύο κορίτσια γνωρίζονται με τους δύο Ιρλανδούς, υπό το βλέμμα και τα σχόλια του Φραντς και του Τζέρομ, ενώ ο Μαρσέλ και ο Κωνσταντίνος συνεχίζουν τη φιλολογική, και όχι μόνο, συζήτηση που είχαν αρχίσει το πρωί.

Το πρωινό της επόμενης τρίτης ημέρας, σχηματίζονται οι δύο τετραμελείς παρέες: τα κορίτσια γνωρίζουν τους δύο φίλους της σκιάς του αιθρίου και οι Τζέημς και Σάμουελ συστήνονται στο παιδί από την Πράγα και τον ψηλόλιγνο Αμερικανό. Από τις μέχρι τότε κουβέντες τους είναι ήδη φανερό πως και τους οκτώ τους συνδέει ένα κοινό ενδιαφέρον: η λογοτεχνία.

Με πρωτοβουλία του δαιμόνιου Τζέημς, οι δύο παρέες γίνονται μία, ενώ ο κατά πολύ ψηλότερος συμπατριώτης του προτείνει, το επόμενο απόγευμα καθένας τους ν” αφηγηθεί την καλύτερη ιστορία που έχει σκοπό να γράψει όταν μεγαλώσει.

Η ιδέα του Σάμουελ γίνεται δεκτή από τους επίδοξους νεαρούς συγγραφείς, αν και με πολλούς ενδοιασμούς τους οποίους μοιράζονται, το επόμενο πρωινό, με αυτούς που εμπιστεύονται περισσότερο από την παρέα. Συναντιούνται και αποφασίζουν για τη σειρά των αφηγήσεων.

Νωρίς το ίδιο απόγευμα, η Βιρτζίνια ξεκινάει πρώτη. Τους διηγείται την ιστορία ενός παιδιού που ζητούσε από τους γονείς του να τον πάνε σ” ένα φάρο (Στον φάρο). Μετά την αφήγησή της, οι παρευρισκόμενοι σχολιάζουν αποσπάσματα και εικόνες που τους άρεσαν περισσότερο· το ίδιο θα κάνουν και με τις υπόλοιπες αφηγήσεις. Ακολουθούν ο Σάμουελ με την ιστορία δύο κακοντυμένων που περιμένουν κάποιον κύριο Γκοντό που τελικά δεν έρχεται (Περιμένοντας τον Γκοντό), η Έμιλυ που τους διαβάζει τριάντα εφτά ποιήματά της, ο λαλίστατος Τζέημς που τους διηγείται μία μέρα από τη ζωή κάποιου κυρίου Μπλουμ στο Δουβλίνο (Οδυσσέας) , ο Μαρσέλ με μια ερωτική ιστορία πάθους και ζήλιας ενός νεαρού κυρίου ονόματι Σουάν (Ένας έρωτας του Σουάν), ο Φραντς με την ιστορία ενός άνδρα που κατηγορείται, άδικα μάλλον, από τις αρχές της χώρας του και οδηγείται σε δίκη (Η Δίκη), ο Κωνσταντίνος που τους διαβάζει ποιήματά του που συνήθως μιλούν για κάτι παλιές, ξεχασμένες εποχές και τελευταίος ο Τζέρομ, με την ιστορία ενός δεκαεπτάχρονου παιδιού που το έχουν διώξει από το σχολείο και τις περιπέτειες του μυαλού του κατά τη διάρκεια της διήμερης περιπλάνησής του στη Νέα Υόρκη (Φύλακας στη σίκαλη).

Κι έτσι ξεκινούν όλα…

Αυτό που με οδήγησε στη συγγραφή ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου που δεν θα ησύχαζε …

aristides_photo_1Η συνέντευξή μου στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο από το dailygoal.gr:

Έχετε κάνει πολύ εντυπωσιακές σπουδές στο Παρίσι. Σπουδάσατε Κοινωνιολογία, Ιστορία της Τέχνης και Φιλοσοφία. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην συγγραφή βιβλίων για παιδιά;

Οι καλύτερες σπουδές που μπορεί να κάνει κανείς, Κωνσταντίνε, είναι να μάθει να συλλέγει ομορφιά από παντού, να την οργανώνει μ΄ έναν πρωτότυπο τρόπο και να βρίσκει τρόπο να την προσφέρει στους συνανθρώπους του. Αυτό είναι το ζητούμενο, τουλάχιστον στον τομέα των Ανθρωπιστικών Σπουδών, η μεθοδολογία. Γύρω από αυτά τα θέματα έχει ξεκινήσει ένας μεγάλος διάλογος με εισηγητές εμπνευσμένους ανθρώπους όπως ο Ken Robinson και ο Alain de Botton που υποστηρίζουν ότι το ακαδημαϊκό μοντέλο εκπαίδευσης που παράγει εκατομμύρια πτυχιούχους έχει χρεοκοπήσει. Πολλοί προτείνουν τώρα εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας με κεντρικό άξονα τη δημιουργικότητα. Είμαι κι εγώ της ίδιας σχολής και μέσα από τα βιβλία μου προτείνω πολλούς αντισυμβατικούς και με πολύ χιούμορ δοσμένους τρόπους για το πώς μπορεί να αισθανθεί δημιουργός ένα παιδί ή ένας έφηβος. Α! δεν σου είπα για μένα. Ναι, πράγματι, τα σπούδασα όλα αυτά που λες στο Παρίσι. Καλά, μη φανταστείς μεγάλη ζωή με χρήματα του μπαμπά από την πατρίδα. Τίποτα τέτοιο παρά δουλειά, τον περισσότερο καιρό πουλώντας κρέπες στο δρόμο και στο κρύο, και διάβασμα, πολύ διάβασμα. Τα σπούδασα όλα αυτά μ΄ έναν τρόπο όμως σαν να ήθελα να τα χρησιμοποιήσω κάποτε μ΄ ένα καινούριο δικό μου τρόπο. Τελικά, αφού ασχολήθηκα αρκετά χρόνια με το εμπόριο έργων τέχνης απ΄ όπου έκλεψα πολύ ομορφιά, τα έκανα βιβλία για παιδιά, εφήβους και όχι μόνο. Αυτό που με οδήγησε στη συγγραφή ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου που δεν θα ησύχαζε αν δεν τον έπειθα ότι όλα όσα είχα μάθει ήταν για να κάνω αυτόν τον κόσμο μια στάλα ομορφότερο.

Ποια η σχέση σας με τα παιδιά;

Εγώ δεν έχω καμία απολύτως σχέση με τα παιδιά… είμαι παιδί. Μ΄ έναν αδιάφορο και πάντα απόντα πατέρα και με μία μητέρα με πολλά παράσημα ενστικτώδους φροντίδας αλλά αγράμματης ουσιαστικά και ενίοτε μελαγχολικής, φαίνεται ότι αναγκάστηκα να απωθήσω τα πάντα για να καταφέρω να επιβιώσω. Ώσπου απόκτησα δύο γιους και άρπαξα την ευκαιρία να γίνω κι εγώ παιδί επιτέλους. Έκτοτε τα πηγαίνω θαυμάσια με τα παιδιά. Βλέπω ότι λίγο να τους κεντρίσεις το ενδιαφέρον, βγάζουν μια ασύλληπτη δημιουργικότητα και είναι σαν να σε παρακαλούν να τους υποδείξεις τρόπους να την εφαρμόσουν. Εγώ αυτό προσπαθώ να το κάνω μέσα από μια μεγάλη σειρά βιβλίων πάνω στην κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων.

Όταν γράφετε ένα βιβλίο τι είναι αυτό που προσέχετε; Πως θεωρείτε πως πρέπει να είναι ένα παιδικό βιβλίο;

Αυτό που προσέχω όταν γράφω ένα βιβλίο είναι… μα δεν προσέχω τίποτα. Πολλά από τα βιβλία μου είναι σαν να τα έχουν γράψει τα ίδια τα παιδιά, όπως το δεν είμαι μικρός! Στο οποίο ο συγγραφέας γράφει τα απομνημονεύματά του πριν μάθει να διαβάζει… και το Εγώ ο μεγάλος που ο εξυπνάκιας μεγάλος αδελφός παλεύει σκληρά με τη φαντασία του και άλλοτε κερδίζει και άλλοτε χάνει. Συνήθως, έρχεται μετά ο ενήλικας εξυπνάκιας συγγραφέας και αυτολογοκρίνεται και πολλές από τις εμπνεύσεις του πάνε χαμένες… ο ενήλικας είπα, εγώ όχι ακόμα. Μετά σκέφτεται τι θα πουν οι γνωστοί του συγγραφείς και οι φίλοι του και έτσι πάνε κι άλλες καλές ιδέες του… εγώ γνωρίζω ελάχιστους συναδέλφους και οι καλύτεροι φίλοι μου είναι παιδιά. Αργότερα λέει: «μα δεν έβαλα τίποτα που να θυμίζει Ελλάδα, τίποτα για τους συγγραφείς της, για τη μικρή μας πόλη, για την εκκλησία, για τη γιαγιά που έγνεφε και μας έλεγε παραμύθια…», εγώ και οι ήρωές μου τα βαριόμαστε όλα αυτά. Στο τέλος τον πιάνει κρύος ιδρώτας για το αν είναι καλά αυτά που έγραψε. Ε, λοιπόν ο λιγότερο κατάλληλος για να του το πει είναι ο εαυτός του. Κατέθεσες, κύριε, με τη ψυχή σου όλα όσα ήξερες μέχρι σήμερα; Καλώς, πέρασε έξω, τελειώσαμε. Αν ακούσεις ποτέ ένα παιδί να γελάει με αυτά που έγραψες ή το δεις να γυρίζει το κεφάλι του προς τον ουρανό με απορημένο βλέμμα, κάτι έκανες. Αλλιώς παράτα τα. Εεε.. μήπως ξέφυγα από το θέμα Κωνσταντίνε;

Κάθε άλλο… Διαβάζουν τα παιδιά βιβλία; Τι ανταπόκριση βλέπετε να έχουν τα e-books (ηλεκτρονικά βιβλία);

Τα παιδιά διαβάζουν έξυπνα βιβλία όπως τα βιβλία της Λίντγρεν (Πίπη) και του Μιλν (Γουίνι) παλιότερα και τώρα τους αντίστοιχους αντισυμβατικούς ήρωες και απαξιώνουν με τον χειρότερο τρόπο πολλές από τις μπούρδες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τους αρέσουν γιατί έτσι αποφάσισε κάποιο ιερατείο… Χαρίστε το Τα 33 ροζ ρουμπίνια του Ευγένιου Τριβιζά και αφήστε τα στην ησυχία τους να μεγαλώσουν όπως αυτά θέλουν. Τώρα, για τα ηλεκτρονικά βιβλία στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Από τη μία η κρίση που δεν επιτρέπει αγορές συσκευών (ενώ και σε ένα απλό τάμπλετ αλλά και σε οποιονδήποτε υπολογιστή μπορεί κανείς να διαβάσει τα καλύτερα βιβλία του κόσμου) και από την άλλη η παραδοσιοκρατία που δεν θέλει μοντερνισμούς που υποτίθεται θα εξαφανίσουν το βιβλίο (ενώ αντίθετα έχει αποδειχθεί ότι το ηλεκτρονικό βιβλίο εισαγάγει πολλούς στη φιλαναγνωσία) έχουν σαν αποτέλεσμα η αγορά να είναι ακόμα πολύ μικρή. Ε, και λοιπόν; πρέπει να τη μεγαλώσουμε. Ένα πρώτο βήμα είναι να μπει το ψηφιακό βιβλίο στις σχολικές βιβλιοθήκες.

Ετοιμάζετε κάτι αυτό το διάστημα;

Μετά την έκδοση 15 βιβλίων τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του www.aristides.gr τώρα προσπαθώ να πουλήσω στο εξωτερικό καθώς, αν το ηλεκτρονικό βιβλίο έχει μειονεκτήματα, έχει το πλεονέκτημα να μπορείς να πουλάς σε όλο τον κόσμο από την κρεβατοκάμαρά σου. Έτσι λοιπόν κι εγώ μετέφρασα στα αγγλικά το πιο πιασάρικο βιβλίο μου που είναι το Οι ιππότες της αναποδογυρισμένης ετικέτας και ανοίγω τα φτερά μου. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Αντίθετα πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να διοχετευθεί και στο παιδικό και εφηβικό βιβλίο μέρος του τεράστιου πολιτιστικού αποθέματος που διαθέτει αυτός ο τόπος. Όσο για τη συνέχεια του εκδοτικού μου προγράμματος έχω σχεδόν αποφασίσει να ταράξω ακόμα λίγο τα νερά και να εκδώσω μια νέα σειρά βιβλίων που τα βάζει με την απληστία που εμείς μάθαμε στα παιδιά και δεν αυτά δεν εννοούν να μας την δώσουν πίσω. Με ένα δημιουργικό τρόπο όμως που οι ήρωες μου έμαθαν από τα βιβλία μου που κυκλοφορούν.